وقتی معماران برای خودشان خانه طراحی می‌کنند، نتیجه کار هوشمندانه، خلاقانه و دقیق می‌شود. هرکدام از این خانه‌ها، نمونه‌ای از طراحی منحصربه‌فرد معماران برای خودشان هستند.
استیفن کرافتی، در کتاب جدید «خانه‌ی معمار» نشان می‌دهد معماران سراسر جهان چگونه خانه‌های خودشان را می‌سازند.
لِگِت و لو، دو معمار و شریک زندگی، یک قطعه زمین کوچک در ملبورن (به عرض تنها ۴.۶ متر) را به یک قلعه دو طبقه‌ی زینتی تبدیل کرده‌اند که از معماری بروتالیستی الهام گرفته است. نمای پشتی ملک مانند یک «پرده» عمل می‌کند؛ میله‌های فولادی خمیده دور یک پنجره‌ی دایره‌ای پیچیده شده‌اند تا حریم خصوصی ایجاد کنند و نور را ملایم کنند.
این خانه‌ی دو خوابه که در داخل و خارج با اشکال منحنی طراحی شده، یک فضای دنج و گرم دارد. در مرکز آن یک نرده مارپیچ از چوب چندلا قرار دارد که از علاقه لو به لباس‌های پلیسه‌ای طراح مد، ایسی میاکه و حس و حال خاصی از باروک الهام گرفته است. خارج از قاب تصویر، یک شومینه با لوله‌ای به ارتفاع نه متر قرار دارد.
معمار پرتغالی، مانوئل آیرس ماتئوس با پرُوان و شرکت محلی MA+Co همکاری کرده تا این خانه ساحلی در مونت مارتا را طراحی کنند. بنگالوهای بتنی مستقل این خانه توسط حیاط‌ها به هم متصل شده‌اند، مانند حیاطی که در تصویر دیده می‌شود. پرُوان و همسرش ماریکو مبلمان دهه میانی قرن بیستم (از جمله صندلی‌های پروانه‌ای زرد روشن برای تراس) را انتخاب کردند.
این ملک مشرف به خلیج پورت فیلیپ است. از آنجا که این خانه یک خانه ساحلی است، پروان می‌خواست فضاهایی ایجاد کند که بخواهید کفش‌هایتان را در بیاورید. فانوس‌های بزرگ کاغذی که بالای میز آشپزخانه آویزان شده‌اند نمونه‌ای از مبلمان نسبتاً ساده‌ی ساحلی هستند که در سرتاسر خانه استفاده شده‌اند.
«موری» در زبان ژاپنی به معنی «جنگل» است و این نام به میراث ماریکو ارتباط دارد. این زوج می‌خواستند خانه‌ای بادوام بسازند و امیدوارند خانواده گسترده‌شان نسل‌ها از این ملک استفاده کنند. در تصویر، اتاق تاتامی اختصاصی آن‌ها با صفحه‌های سنتی شوجی دیده می‌شود.
پیوا، مدیر شرکت B. E. Architecture، نه سال پیش یک ملک مربوط به دهه ۱۹۳۰ را خریداری کرد. او پشت این ملک یک خانه خانوادگی ساخت که در سراسر آن از آجرهای باریک بتنی و نجاری بلوطی استفاده شده است. در اتاق نشیمن، ردیف Lمانندی از کابینت‌ها قرار دارد که مجموعه صفحه‌های موسیقی پیوا و همسرش لورا را در خود جای داده است. او اغلب در پایان روز روی صندلی راحتی ایمز خود می‌نشیند.
گربه خانواده، بوتاس روی پله‌هایی استراحت می‌کند که به یک اتاق مطالعه/کتابخانه چندمنظوره منتهی می‌شوند. در این فضا، تخت‌خوابی پشت یک دیوار روکش چوبی به‌طور مخفی قرار دارد.
در خیابانی که بسیاری از خانه‌های اواخر دوره ویکتوریایی آن دستخوش بازسازی‌های گسترده شده‌اند، این خانه خانوادگی به سبک ایتالیایی کمابیش از دهه ۱۹۵۰ تغییر چندانی نکرده بود. معمار سیمئونی می‌گوید: «در این خانه حسی از تاریخ و لایه‌های بجامانده از گذشته جریان دارد.»
سیمئونی پلان اصلی خانه را حفظ کرده است. او می‌گوید: «به محض اینکه برای نخستین بار وارد شدم، حس کردم خانه کامل است.» در اتاق‌های نشیمن و ناهارخوری، پرده‌های شفافی از سقف تا کف، حومه شلوغ مرکز شهر را پنهان می‌کنند.
منبع:فرادید