در دل یکی از کوچه‌های قدیمی تهران، خانه‌ای ایستاده که با دو درب چوبی سفیدِ هم‌قد و قامتش، شبیه دوقلوهای همسانی‌ست که سال‌هاست به رهگذران لبخند می‌زنند. آجرهای نارنجی و گرم نما، زیر نور پاییزی برق می‌زنند و شیشه‌های رنگی بالای درها، هنوز بوی اصالت، آرامش و صمیمیت خانه‌های قدیمی را در خود دارند.
خانه پلاک ۲۴ یادآور زمانی‌ست که درها هنوز به گرمی باز می‌شدند و دیوارها روایتگر مهر و زندگی بودند. شاید همین جزئیات ساده آجر، چوب، رنگ، و خاطره دلیل آن باشد که هر بار از کنار چنین خانه‌هایی رد می‌شویم، دل‌مان می‌خواهد لحظه‌ای بایستیم، نفس بکشیم و بگوییم: چقدر خوب است هنوز در این شهر، ردّی از معماری اصیل و روح ایرانی باقی مانده است.
نظر شما چیست؟ طرفدار معماری‌های مدرن و نماهای رومی هستید یا معماری اصیل ایرانی؟
منبع: mghafghaichi