امروز در چیدانه به سراغ بررسی یک پروژه معماری که توسط معماران نسترن نصیری، حسن اسناوندی به اجرا درآمده است رفته‌ایم. زمین پروژه به طور پله‌ای در سه سطح حفاری شد که تعادلی بهینه بین حجم خاکبرداری و ساختمان ساخته شده ایجاد کرد. طرح پروژه، با در نظر گرفتن حداکثر ارتفاع مجاز ۱۰.۵۰ متر از سطح زمین، به سه طبقه تقسیم شد: طبقه همکف، اول و دوم.
برای این منظور، زمین پروژه به طور پله‌ای در سه سطح حفاری شد که تعادلی بهینه بین حجم خاکبرداری و ساختمان ساخته شده ایجاد کرد. طرح پروژه، با در نظر گرفتن حداکثر ارتفاع مجاز 10.50 متر از سطح زمین، به سه طبقه تقسیم شد: طبقه همکف، اول و دوم.
در سطح پایین، جکوزی و پارکینگ با حیاط هماهنگ هستند، در حالی که در سطح میانه، فضاهای خصوصی و طبقه بالاتر برای فضاهای عمومی در نظر گرفته شده‌اند به دلیل ملاحظات حریم خصوصی و دید بهتر. از آنجا که مساحت مورد نیاز برای فضاها در طبقات مختلف از پایین به بالا تغییر کرده و افزایش یافته بود، ما توانستیم طرح پروژه را بر اساس شیب زمین و حفاری پله‌ای آن سازماندهی کنیم.
مجاورت حجم و خاک تهدیدی برای نور و دید برخی فضاهای مسکونی ایجاد می‌کرد. بنابراین، ما از سمت جنوب‌شرقی حجم را خالی کردیم. فضای خالی حاصل به سه سطح موجود متصل شد و پله‌های اصلی پروژه در سطح پایین، حیاط مرکزی در سطح میانه و ایتریوم در سطح بالاتر ایجاد شد.
اتصال دوگانه بین زمین پله‌ای و ساختمان از طریق فضای خالی میانه پیوسته برقرار شد. بر اساس این دوگانگی، ما سنگ‌های حاصل از حفاری زمین را برای مصالح زمین انتخاب کرده و از سنگ‌های سفید خش‌دار برای مصالح ساختمان استفاده کردیم تا به دوگانگی طبیعت زمین و ساختار تأکید کنیم.