در قلب چهارباغ عباسی، جایی میان درختان چنار و صدای آرام آب‌نماها، بنایی ایستاده که هنوز هم می‌شود در آجرهایش ردّ تاریخ و ظرافت را دید؛ «هتل آمریک» اصفهان، که بعدها با نام «هتل جهان» شناخته شد، یکی از اولین نمونه‌های تلفیق معماری ایرانی و غربی در دوران پهلوی اول است.
این هتل در سال ۱۳۰۷ خورشیدی ساخته شد؛ دوره‌ای که اصفهان در حال گذر از سنت به مدرنیته بود و چهارباغ، ویترین این دگرگونی محسوب می‌شد. در نمای آجری آن، ترکیبی از خطوط ساده‌ی اروپایی و تزئینات اصیل ایرانی دیده می‌شود. ستون‌های باریک و ایوان‌های کشیده، با تزئینات ظریف در سرستون‌ها، جلوه‌ای کلاسیک به فضا می‌دهند و بالکن‌های مشرف به خیابان، حس زندگی و تماشای شهر را زنده می‌کنند.
درون هتل، پلان‌ها با دقتی طراحی شده‌اند که جریان هوا و نور طبیعی در فضاهای اقامت، به شکل بهینه برقرار باشد. پنجره‌ها با قوس‌های منحنی، حال و هوایی شاعرانه به فضا داده‌اند؛ چیزی میان صلابت معماری نوگرای پهلوی و لطافت معماری سنتی ایرانی.
به نظر می‌آید، هتل آمریک نه فقط یک بنای تاریخی، بلکه نمونه‌ای شاخص از گفت‌وگوی میان گذشته و آینده در معماری ایران است بنایی که اگر دوباره احیا شود، ممکن است به نگینی در مسیر گردشگری فرهنگی اصفهان بدل گردد.