خانه‌ای که امروز در چیدانه سراغش رفتیم، یک خانه‌ی دوبلکس ۸۰ ساله در دل تهران است؛ خانه‌ای که احتمالاً زمانی متعلق به یک خانواده مرفه بوده، و هنوز هم شکوه و اصالت آن روزها را در گوشه‌گوشه‌اش حفظ کرده.
این روزها بیشتر خانه‌ها مدرن و مینیمال شده‌اند؛ پر از خطوط صاف و رنگ‌های خنثی. اما بعضی خانه‌ها هنوز جان دارند، روح دارند—انگار خاطرات در دیوارهایشان نفس می‌کشد.
راه‌پله‌های پیچ‌خورده، با نرده‌های آهنی اصیل و پوشیده از گیاهان رونده، همان‌قدر که وظیفه‌ی اتصال طبقات را دارند، نقش رگ‌های زنده‌ی خانه را هم بازی می‌کنند جانی سبز که از سقف آویزان است و فضا را زنده نگه می‌دارد.
کف‌پوش‌های سرامیکی خانه، همچنان اصالت روزهای دور را در خود نگه داشته‌اند؛ با ترک‌هایی که نه به‌چشم فرسودگی، که به‌چشم تاریخ دیده می‌شوند.
سقف‌ها اما قصه‌ای دیگر دارند؛ در یکی از سالن‌ها، گچ‌بری‌های دستی با دقت و ظرافتی نفس‌گیر، یادگار دست استادکاران قدیمی‌ست. در اتاق دیگر، سقفی با «آینه‌کاری»های سنتی، نور را هزار تکه می‌کند و هر تکه‌اش خاطره‌ای‌ست از ایرانِ باشکوه. فرش ایرانی، بی‌هیچ تظاهری، گسترده شده بر کف و هویت ملی را فریاد می‌زند.
منبع: kitchens.ir