تصور کن یک دنیای موازی که در اون کریستوفر نولان، تارانتینو یا اسکورسیزی به جای فیلم‌سازی، معمار شده‌باشن! هر پلان، هر فضا و هر جزئیات مثل سکانسی شاهکار در سینما طراحی شده و مخاطب رو غرق تجربه‌ای فراموش‌نشدنی می‌کنه.
در این نگاه تازه به معماری، ما با فضایی روبرو هستیم که درام، ریتم و نورپردازی سینمایی رو با مصالح و فرم‌های ساختمانی ترکیب می‌کنه. ساختمان‌ها روایتگر داستان‌اند، راهروها با ریتم صحنه‌ها حرکت می‌کنن و هر جزئیات کوچک، حس و حال یک صحنه مهم رو منتقل می‌کنه.
آماده‌ای ببینی اگر سبک تارانتینو در طراحی داخلی اجرا می‌شد، چه تقابل‌های رنگ و فرم جسورانه‌ای خلق می‌کرد؟ یا نولان چطور می‌توانست فضاهای معمارانه پیچیده و چندلایه بسازد که ذهن و حواس ما رو درگیر کنه؟ بیاید باهم این دنیای معماری و سینما رو کشف کنیم و کمی خیال‌بافی کنیم.
نظر تو در مورد این ترکیب شگفت‌انگیز چیه؟ برامون کامنت کن.
منبع: iranianarchitecturecenter