دانشگاه صنعتی شریف در ابتدا با نام صنعتی آریامهر در سال 1345 تاسیس شد به دلیل وجود دانشگاه های تهران ، پلی تکنیک، ملی ، دانشسرای عالی و انسیتو تکنولوژی در تهران قرار بود دانشگاه صنعتی آریامهر در اصفهان تاسیس شود، این زمان مقارن بود با اجرای برنامه سوم توسعه آبادانی کشور و مسئله استانی شدن دانشگاه به طور جدی مطرح بود به این ترتیب به دلیل آنکه طرح اصفهان وسیع بود و اجرای آن احتیاج به زمان داشت قرار شد.
محل موقتی در تهران ساخته شود و از همان زمان دانشجو بپذیرد موسس دانشگاه دکتر مجتهدی که مدیر دبیرستان البرز نیز بود با دقت و با اعتماد دو تن از شاگردان قدیمی خود را برای معماری دانشگاه انتخاب کرد ، حسین امانت و منوچهر ایران پور طرح حسین امانت در سال 1344 به تصویب هیات امنا رسید، در آن زمان زمین های منطقه طرشت سند معتبری نداشت و طبق قانون اگر کسی زمینی را آباد میکرد مالک آن میشد.
ضمن آنکه به دلیل تقسیمات موروثی تعداد زیادی مالک در زمین ها پراکنده بود و امکان تهیه زمین وسیع و یک دستی وجود نداشت. زمین در قطعات کوچک خریداری می شد و در اختیار معماران قرار میگرفت. محل ساختمان ، دفتر کار معماران قرار گرفت ، با تمام این اوصاف ساختمان های دانشگاه یک به یک با معماری و نظارت حسین امانت ساخته شد و دانشگاه از مهر ماه 1345 کار خود را در مساحت تقریبی 20 هزار متر مربع در ضلع شمالی خیابان آزادی (آیزنهاور سابق) آغاز نمود.
تا این زمان ساختمان مرکزی ، قسمت اول سالن غذاخوری ، قسمت اول ساختمان کارگاه ها ، ساختمان زبان و ساختمان اتاق نیابت تولیت عظمی (دفتر ریاست) ساخته شده بود و مقرر شده بود کلاس ها در ساختمان زبان و ساختمان مرکزی تشکیل شود. ساختمان دانشکده ها، کتابخانه مرکزی و آزمایشگاه ها نیز تا سال 1350 آماده بهره برداری شدند.
دکتر مجتهدی در خاطرات خود ذکر کرده اند که حسین امانت طراحی دانشگاه صنعتی شریف را کاملا رایگان و بدون دریافت هزینه ای انجام داده‌اند و در جواب بزرگوار دکتر مجتهدی می گویند من البرزی هستم نمی توانم از شما پول بگیرم. دانشگاه آریامهر پس از انقلاب به افتخار یکی از دانش آموختگان آن، مجید شریف واقفی، به «دانشگاه صنعتی شریف» تغییر نام داد.
حسین امانت نقشه ها را با تمام جزئیات و با دقت بسیار بالایی طراحی و تهیه کرده و خود بر امر ساخت و اجرا نظارت داشته است.
در نظر سنجی‌ای که از دانشجویان این دانشگاه انجام شد، متوجه شدیم که متاسفانه بیش از 94 درصد دانشجویان معمار اصلی این دانشگاه را نمی شناسند اکثر دانشجویان معماری ساختمان های قدیمی را بیشتر از ساختمان های جدید دوست دارند اما از کمبود امکانات در ساختمان های قدیمی گله مندند. دانشجویان، ساختمان های قدیمی را با هویت و منسجم تر شناخته اند و ساختمان دانشکده های جدید را به بیمارستان تشبیه کرده اند. همچنین نمای خارجی دانشکده زیبای ابن سینا بین دانشجویان محبوبیت خاصی داشته و مورد علاقه آنها بوده است.
ساختمان های قدیمی کانون و هسته دانشگاه به حساب می آیند، حیات این ساختمان ها طی دهه های گذشته دارای کاربری فعال بوده و تاریخ و هویت دانشگاه را در آن جاری داشته است، پاسدار همه خاطرات و یادمان ها بوده و از این رو می بایست فعالیت های متناسب با هر دانشکده در آن انطباق یابد. چنین فضاهایی با توسعه فعالیت ها و فضاهای متناسب به خود در حفظ بناها و عناصر تاریخی خود موفق می شوند و حضور فعال دانشجویان را امکان پذیر می سازند.
در حال حاضر با شناخت عوامل اصلی تخریب بافت های با ارزش قدیمی و سازگاری واژگان نوین طراحی معماری با زبان معماری بومی حاکم بر دانشگاه می توان در جهت بهبود محیط دانشگاهی و جهت های توسعه آتی آن نقش آفرین بود. فلسفه احیاء و دوباره سازی اندام های صدمه دیده و فرسوده ی دانشکده ها ، ریشه در همین جایگاه دارد و به نظر می رسد یکی از موثرترین راهکارها در احیای دوباره ساختمان های قدیمی ، ایجاد فعالیت در این دانشکده ها با توجه به توانایی های فیزیکی و کالبدی آنهاست.
در سالهای اخیر روند ساخت و ساز و توسعه دانشگاه ادامه داشته و ساختمان های جدیدی به ساختمان های قدیمی الحاق شده و یا بصورت مستقل ساخته شده اند ، اما در ظاهر عمل به نظر می رسد ، که مدیران دانشگاه در حفظ و نگهداری ساختمان های ارزشمند قدیمی دقت کافی صرف نکرده اند و در برخی موارد ساختمان های جدید را با کمی بی توجه ای به ساختمان های قدیمی طراحی و بنا کرده‌اند.
منبع: معمار آنلاین