نمونه‌هایی مانند زیارتگاه مونته گریزا در تریسته که توده‌ای هندسی بر فراز دریای آدریاتیک است و هم‌زمان حس یک سفینه فضایی آینده‌گرا و یک دژ باستانی را القا می‌کند، از یک سو مقیاسی آرمان‌شهری دارند و از سوی دیگر سطحی فرسوده و کهنه که نشانه گذر زمان است.
آثار این دو هنرمند نشان می‌دهد میراث معماری این سبک در ایتالیا ویژگی منحصربه‌فردی دارد. برخلاف بروتالیسم در دیگر کشورها که بیشتر نگاهی رو به آینده دارد، بروتالیسم ایتالیایی با «گذشته» پیوند برقرار می‌کند. همان‌طور که آدریان فورتی، مورخ معماری در متنی درباره این نمایشگاه اشاره می‌کند، معماران ایتالیایی بتن را نه تنها به‌عنوان نمادی از پیشرفت، بلکه به‌عنوان ماده‌ای در نظر می‌گیرند که می‌تواند گذشته و آینده را در خود جای دهد و در برابر این ایده که مصالح مدرن تنها بیانگر پیشرفت هستند، مقاومت می‌کنند.
این تعامل میان گذشته و آینده که آدریان فورتی به آن اشاره دارد در تصاویری که روبرتو کونته و استفانو پرگو ثبت کرده‌اند، به روشنی دیده می‌شود. نمونه‌هایی مانند زیارتگاه مونته گریزا در تریسته که توده‌ای هندسی بر فراز دریای آدریاتیک است و هم‌زمان حس یک سفینه فضایی آینده‌گرا و یک دژ باستانی را القا می‌کند یا در ژنو، بلوک‌های مسکونی موسوم به ماشین‌های لباسشویی که تضادی چشمگیر را به نمایش می‌گذارند، از یک سو مقیاسی آرمان‌شهری دارند و از سوی دیگر سطحی فرسوده و کهنه که نشانه گذر زمان است. چنین ساختمان‌هایی این تصور را به چالش می‌کشند که بروتالیسم فقط زیبایی‌شناسی قدرت یا تحمیل است.