خانه پلاک ۱۷ در محله پامناز یکی از آن بناهایی است که با یک نگاه، انسان را میان گذشته و امروز معلق می‌کند. نمای بیرونی ساختمان، سراسر یادگار معماری سنتی ایرانی است؛ سرستون‌های باشکوه، قاب‌بندی‌های اصیل و جزئیات تزئینی که روح گذشته را زنده نگه می‌دارند. این نما همان چیزی است که ما را به یاد خانه‌های قدیمی و اصیل ایرانی می‌اندازد؛ جایی که تاریخ و فرهنگ در هر آجر و ستون جریان دارد.
اما در نقطه‌ای حساس، درست همان جایی که چشم به درِ ورودی می‌افتد، همه چیز تغییر می‌کند. دری فلزی، کاملاً جدید و مدرن، جایگزین درِ چوبی سنتی شده است. تضادی آشکار که در نگاه نخست شاید نامتناسب به نظر برسد، اما در واقع نوعی روایت تازه از هم‌زیستی سنت و مدرنیته را به نمایش می‌گذارد. گویی خانه، دو چهره دارد: یکی اصیل و ریشه‌دار در گذشته، و دیگری رو به جلو و معاصر.
این ترکیب، پرسشی اساسی در ذهن ایجاد می‌کند: آیا ما می‌توانیم اصالت معماری ایرانی را در کنار نیازهای امروز حفظ کنیم؟ پلاک ۱۷ با این تضاد معنادار، پاسخی هنرمندانه می‌دهد.
منبع:mghafghaichi