برج آزادی در سال‌های اخیر بارها به محل برگزاری رویدادهایی بدل شده. زمانی خیمه‌های آیینی در محوطه‌ی سنگی آن برپا شد و منظر تاریخی برج را تحت تاثیر قرار گرفت، امروز نیز قرار است برای چند روز صحنه‌ی اجرای کنسرت موسیقی شود.
برج آزادی، به‌عنوان اثر ثبت‌شده ملی، دارای ضوابط مشخص حفاظتی است. هرگونه نصب سازه‌های موقت، بارگذاری تجهیزات صوتی و نوری، یا تجمع‌های پرحجم، می‌تواند به سنگفرش‌ها، زیرساخت‌ها و حتی سازه‌ی اصلی برج آسیب وارد کند. ارتعاش ناشی از سیستم‌های صوتی و فشار ناشی از جمعیت انبوه، تهدیدی جدی برای پایداری فیزیکی و محیطی این یادمان است.
این رفتار مدیریتی نشان می‌دهد که حریم برج آزادی نه به‌عنوان یک میراث فرهنگی، بلکه به‌مثابه «فضای مصرفی» دیده می‌شود. در حالی‌که یادمان‌ها باید پاسدار حافظه تاریخی و هویت جمعی باشند، آزادی امروز در معرض تبدیل شدن به یک «محوطه چندمنظوره» قرار گرفته است.
از منظر فرهنگی نیز این تناقض آشکار است: اگر میدان امام حسین برای آیین‌های مذهبی طراحی و بازآرایی شد، چرا اکنون مراسم‌ها و حتی کنسرت‌ها به آزادی منتقل می‌شوند؟ پاسخ روشن است؛ نبود سیاست‌گذاری پایدار و بی‌توجهی به مفهوم «حافظه مکان».
شهر را نمی‌توان با تغییر مکرر کاربری یادمان‌های ملی مدیریت کرد. آنچه نیاز است، بازنگری در رویکرد به فضاهای نمادین تهران است؛ تا برج آزادی به‌جای محوطه‌ای مصرفی، دوباره به جایگاه اصیل خود به‌عنوان یادمان هویت ایرانی بازگردد.
منبع: iran_memari
سر سخت با لکه ها، راحت در شستشو