در دل کویر لوت، یکی از خشک‌ترین و حساس‌ترین مناطق ایران، هتلی ساخته‌اند که هر واحد آن استخر مجزا دارد. از نگاه لوکس و تجمل، ایده‌ای جالب است، اما وقتی کمی به آن نگاه کنیم، تناقضی آشکار پدیدار می‌شود: چگونه می‌توان حجم عظیم آب مورد نیاز برای ده‌ها استخر را در چنین محیط کم‌آبی تامین کرد؟
معماری پایدار، قبل از هر چیز، به هماهنگی با محیط زیست و بهره‌برداری مسئولانه از منابع طبیعی توجه دارد. در این پروژه، تجمل و لوکس بودن بر اصول محیط زیستی غالب شده و نتیجه، هتلی است که بیش از آنکه با کویر هماهنگ باشد، با منابع آن در تضاد است. در حالی که کویر لوت می‌توانست الهام‌بخش طراحی‌هایی باشد که از نور، باد و فرم زمین برای خلق فضایی لوکس و کم‌مصرف بهره ببرند، این هتل عمدتاً با وارد کردن حجم عظیم آب، بدون توجه به طبیعت اطراف، ساخته شده است.
در نهایت، این پروژه پرسشی جدی مطرح می‌کند: آیا تجمل و زیبایی، ارزش دارد که تعادل اکولوژیک یکی از حساس‌ترین اکوسیستم‌های ایران به خطر بیفتد؟ معماری واقعی، تنها ساخت سازه‌های چشم‌نواز نیست؛ بلکه هنر خلق فضایی است که با محیط زیست در تعامل و هم‌آهنگی باشد.
سر سخت با لکه ها، راحت در شستشو