سکونت از طریق گفتگوی حاضر، پویا و سازنده بین سوژه و مکان پدیدار می شود. ویلای 144 در نزدیکی بوشهر، شهری در جنوب غربی ایران در حاشیه خلیج فارس قرار دارد که دارای آب و هوای گرم و مرطوب است. معماری مسکونی بوشهر قدیم که عمدتاً در طول قرن‌های 18 و 19 شکل گرفته است، ویژگی‌های منحصر به فردی مانند کوچه‌های باریک و هزارتویی دارد و آن را به یکی از رساترین و غیرمتعارف‌ترین روایت‌های معماری سنتی مسکونی ایران تبدیل می‌کند.
ساختار ویلا شامل سه مکعب سفید است که در سطوح مختلف به هم متصل می‌شوند و فضاهای داخلی و خارجی را مشخص می‌کنند. در تقاطع این مکعب ها ورودی اصلی قرار دارد که به عنوان یک مرز محوری بین نشیمن اولیه، اتاق خواب ها و حیاط های غربی و شرقی عمل می کند. چیدمان مکعب های کشویی و روی هم قرار گرفته، حس سبکی و تعلیق را تداعی می کند و به طور ظریفی کیفیت فضایی مشخص خانه های تاریخی بوشهر را بازتاب می دهد.
در امتداد مسیر ورودی، به نظر می رسد که مکعب اصلی اتاق نشیمن بر فراز استخری بازتابنده پوشیده شده با کاشی های ایرانی لعابدار فیروزه ای شناور است. در گرمای شدید منطقه، حضور و صدای آب، نقطه مقابل حسی نرم و حسی را ارائه می‌کند و لحظه‌ای از رها شدن ملایم را ایجاد می‌کند.
منبع: journal_architect