در آن روزهای آرام دهه هفتاد، خانه‌ها با معماری اصیل ایرانی، آغوش گرمی برای زندگی بودند.
در این عکس به یادگار مانده، مادری جوان با دختر چهارساله‌اش روی صندلی چوبی نشسته‌اند و با تلفن انگشتی سفیدرنگی صحبت می‌کنند. فضای اتاق با طاقچه‌های سفید و عمیق، گچبری‌های ظریف و فرش لاکی ایرانی، جلوه‌ای از هنر و اصالت را به نمایش گذاشته است. طاقچه‌های خانه، که از عناصر جدایی ناپذیر معماری آن دوران بودند، با نظمی هنرمندانه تزیین شده‌اند. روی آن‌ها، گلدان‌های شمعدانی، کتاب‌های مقدس و اشیای تزیینی چیده شده‌اند که هر یک داستانی از زندگی خانوادگی را روایت می‌کنند. نور ملایم از پنجره می‌تابد و بر گرمای این صحنه می‌افزاید. این تصویر، گذشته‌ای را به تصویر می‌کشد که در آن معماری و زندگی در هماهنگی کامل با هم قرار داشتند.