این اثر هنری الهامگرفته از ساختار درختان و «کَندوچ»های شمال ایران، نمادی از پیوند میان طبیعت و معماری است. طراحی آن بر پایهی اصول ارگانیک و احترام به محیطزیست انجام شده تا به جای تخریب طبیعت، با آن همزیستی داشته باشد. ترکیب چوب، فرمهای طبیعی و خطوط نرم در این اثر، فضایی شاعرانه و مدرن خلق کرده که هم به ریشههای بومی اشاره دارد و هم جلوهای از معماری معاصر را به نمایش میگذارد.