در دل یکی از کوچه‌های قدیمی شهر، خانه‌ای ایستاده که گویی زمان از کنارش عبور نکرده است. پلاک ۴۷، یادگاری از دوران قاجار، هنوز هم با همان سردر آجری و درِ آهنیِ سنگینش پذیرای رهگذران است. نقوش ظریف روی آجرها و گچ‌بری‌های محو‌شده‌ی زیر ایوان، نشانی از روزگاری دارد که معماری نه تنها سرپناه، بلکه زبان زیبایی و شأن بود.
سردر خانه با تزئینات دست‌ساز و قرینه‌سازی دقیقش، ترکیبی از ظرافت و اقتدار معماری قاجاری را به نمایش می‌گذارد. درِ بزرگ آهنی که رنگش سال‌هاست به کرم کهنه متمایل شده، هنوز با لولایی قدیمی باز و بسته می‌شود؛ صدایی که انگار نفس تاریخ است.
پلاک ۴۷ فقط یک بنا نیست؛ قطعه‌ای از حافظه‌ی جمعی شهر است جایی که هنوز می‌شود ردّ زندگی را میان دیوارهایش شنید.