محله عودلاجان، خیابان پامنار… این نام‌ها تنها یک نشانه نیستند، بلکه بخشی از تاریخ زنده تهران را بازمی‌گویند. هنگامی که به بافت تاریخی تهران گام می‌نهید، چشم‌به‌راه آنید تا تابلوی «بافت تاریخی» را ببینید؛ جایی که خانه‌های روزگار قاجار و پهلوی نخست بازساخته شده‌اند، خیابان‌ها سنگ‌چین هستند و دیگر از کارگاه‌های پیشه‌وری کنار سازه‌های دیرینه خبری نیست. این خانه زیبا، یادگاری راستین از همان روزگار زرین معماری ایرانی است.
آرایه‌های معماری: روایتی از هنر ازیادرفته این خانه دیرینه با آرایه‌های معماری ویژه خود نگر هر بیننده‌ای را به خود می‌کشد. هرچند افسوس که بخش‌هایی از گچ‌کاری‌ها و نگاره‌های دیواری آن در گذر زمان کنده یا نابود شده، اما همان بخش‌های برجای‌مانده—از جمله طاق‌نماهای آجری، خم‌های زیبا و آرایه‌های گچی—صحنه‌هایی از هنر روزگار خود را به نمایش می‌گذارند. یکی از بخش‌های رازآلود این سازه، دو سکوی سنگی کناری است که برخی گمان می‌برند جایگاه پاسداران یا سربازان بوده است. با پرس‌و‌جو از باشندگان بومی و ساکنان پیشین خانه، روشن شد این خانه شخصی بوده و شاید در دست یکی از بازرگانان یا بزرگان محله عودلاجان بوده است.
عودلاجان: محله‌ای با ریشه‌های کهن تاریخی عودلاجان یکی از محله‌های تاریخی تهران است که پیشینه آن به روزگار صفویان بازمی‌گردد. این محله در گذشته جای زندگی بازرگانان، دیوانیان و خردمندان بوده و خانه‌های آن بیشتر با معماری درون‌گرا و میان‌سرای مرکزی ساخته می‌شدند. امروزه بازسازی و بسامانی این خانه‌ها نه تنها به نگاهداری هویت تاریخی تهران کمک می‌کند، بلکه می‌تواند به جذب گردشگران فرهنگی و دوستداران میراث معماری ایران بینجامد.
در پایان: خانه‌ای که باید دید و نگاهش داشت این خانه در دل پامنار، نه تنها یک سازه دیرینه، بلکه روایتی زنده از گذشته تهران است. بازسازی و زنده‌سازی چنین آثاری تنها با همکاری نهادهای میراث فرهنگی و سرمایه‌گذاران شدنی خواهد بود. اگر به تاریخ و معماری ایرانی دلبستگی دارید، بازدید از محله عودلاجان و خانه‌های تاریخی آن را در برنامه خود بگنجانید.
منبع:tehranezibab