در شهر شیراز خانه‌ای قدیمی هنوز زنده است و نفس می‌کشد. در حالی که سایه‌ی سازه‌های نوساز و بسازبفروش‌ها هر روز بیشتر از قبل بر سرش سنگینی می‌کند. خانه‌ای با دیوارهای ضخیم، پنجره‌های چوبی، سقف‌هایی با تیرهای قدیمی و حیاطی پر از خاطره. اما آنچه این خانه را متمایز می‌کند، نه فقط قدمتش است و نه فقط معماری ارزشمندش، بلکه احترامی است که مردم برای آن قائل شده‌اند؛ احترامی که در یک روز گرم و شلوغ، از دل یک حرکت داوطلبانه بیرون زد.
روز جمعه، ۴ خرداد، جمعی از شهروندان عاشق معماری و فرهنگ، بی‌آنکه همدیگر یا صاحب‌خانه را بشناسند، تنها با عشق به حفظ میراث معماری محلی، دست به کار شدند. با بیل و جارو و گونی، آستین بالا زدند و خانه‌ای را که سال‌ها محل رفت‌وآمد بی‌خانمان‌ها و معتادان بود، به خانه بازگرداندند؛ خانه‌ای که هنوز نفس می‌کشد.
این حرکت، نمادی از احیای فرهنگی‌ست که ما را به ریشه‌مان پیوند می‌دهد. جایی که خانه، فقط چهاردیواری نیست؛ بخشی از حافظه‌ی جمعی ماست. اما ماندگاری این خانه‌ها در گروی همدلی‌ست، نه فقط میان مردم، که میان وارثانی که گاه به‌خاطر سهم اندک یا مشکلات مالی، از نگهداری‌شان می‌مانند. شاید زمان آن رسیده که با نگاهی دیگر به این خانه‌ها بنگریم؛ نه فقط به‌عنوان املاکی قدیمی، بلکه به‌عنوان بخشی از روح زنده‌ی شهر.
منبع: ebrahim_azarpour