وقتی از درِ بزرگش وارد می‌شوی، انگار پا به دلِ یک رؤیا می‌گذاری. این خانهٔ دلباز در تهران، با پنجره‌های بلند، قصه‌های نسل‌ها را در سینه خود نگه داشته است. بوی درختان حیاط، آدم را به روزهایی می‌برد که زندگی در این خانه‌ها، آرام و بی‌دغدغه جریان داشت.
این خانه دو طبقه، یک دوبلکس اصیل است که هر طبقه‌اش دنیایی جداگانه دارد. طبقه همکف با پذیرایی بزرگ و آشپزخانه‌ای رو به حیاط، جای زندگی و مهمانی‌ها بوده است. طبقه بالا، با سه اتاق خواب و یک ایوان کوچک، حریم خلوت خانواده را تشکیل می‌داده. سوئیت مستقل در پشت بام هم همیشه پذیرای مهمانان ناخوانده بوده، و زیرزمین خنکش، پناهگاه تابستان‌های گرم تهران.
اما افسوس که این خانه‌های قصه‌گو همگی محکوم به نابودی‌اند. به زودی این خانهٔ دلباز هم، مانند بسیاری از هم‌نوعانش، تسلیم بیل‌های مکانیکی می‌شود و به جای آن، برجی سرد و یکنواخت قد می‌کشد. دیگر نه از حیاط مشجر خبری خواهد بود، نه از حوض آبی، و نه از آن پنجره‌های ارسی که نرم‌ترین نورها را به داخل خانه دعوت می‌کردند. چه غم‌انگیز است که ما داریم آخرین نفس‌های این معماری‌های باشکوه را تماشا می‌کنیم.
منبع: bedroom_ir