فرودگاه چانگی سنگاپور یکی از شگفتانگیزترین نمونههای معماری مدرن در جهان است؛ جایی که تکنولوژی پیشرفته با طبیعت درهم آمیخته و تجربه سفر را به سطحی فراتر از یک فرودگاه معمولی رسانده است. این مجموعه عظیم بر اساس اصول معماری بیوفیلیک طراحی شده؛ سبکی که هدف اصلی آن ایجاد ارتباط میان انسان و طبیعت در فضاهای ساختهشده است.
در قلب این معماری، دو عنصر حیاتی قرار دارد؛ آب و گیاه. به همین دلیل، در جایجای فضای فرودگاه، انواع گونههای گیاهی چشمنواز و آبشارهای کوچک و بزرگ دیده میشود که حضورشان نه تنها فضای بصری را آرامشبخشتر کرده، بلکه کیفیت هوای داخل را نیز ارتقا داده است.
یکی از مهمترین چالشهای این پروژه، تأمین نور طبیعی برای گیاهان داخل فرودگاه بود. بهترین راهکار برای این موضوع، استفاده از سازهای تمامشیشهای بود تا نور روز بهطور کامل وارد فضا شود. اما از آنجا که سنگاپور اقلیمی گرمسیری دارد، ورود گرمای شدید میتوانست تعادل محیط را بر هم بزند. بنابراین معماران از شیشههای دوجداره با پوشش محافظ Low-E استفاده کردند؛ شیشههایی که نور طبیعی را به داخل هدایت میکنند اما از ورود گرمای بیش از حد جلوگیری میکنند.
در کنار این طراحی هوشمندانه، یکی از چشمگیرترین بخشهای فرودگاه، آبشار ۴۰ متری آن است؛ بلندترین آبشار سرپوشیده جهان که آب باران را جمعآوری و بازیافت میکند. این سیستم پایدار تنها نقش تزیینی ندارد؛ آب بهدستآمده از این بارشها برای آبیاری گیاهان داخل فرودگاه و حتی تأمین بخشی از سیستم تهویه مطبوع مورد استفاده قرار میگیرد.
در واقع، سنگاپور با بارانهای فراوانی که سالها چالشی بزرگ بود، فرصتی نو خلق کرده است. همین نگاه خلاقانه و رویکرد پایدار باعث شده فرودگاه چانگی نه تنها یک مرکز حملونقل پیشرفته باشد، بلکه به یک نماد جهانی معماری سبز و مقصد گردشگری تبدیل شود؛ جایی که هر قدم آن، داستانی از نوآوری، احترام به طبیعت و طراحی الهامبخش را روایت میکند.
منبع: architect_jahedii