در دل کوچه‌های باریک و پرخاطره‌ی عودلاجان، هنوز خانه‌هایی نفس می‌کشند که یادگار روزگاری‌اند که تهران چهره‌ای آرام‌تر و اصیل‌تر داشت. یکی از همین خانه‌ها، بنایی آجری‌ست با سرستون‌های خوش‌تراش و جزئیاتی که هر کدام روایتگر ذوق و عشق معماران گذشته است.
درب آهنی با طرح‌های ظریف و پنجره‌هایی که زمانی با شیشه‌های رنگی‌شان نور را به رقص درمی‌آوردند، حالا زیر لایه‌ای از گرد و غبار پنهان شده‌اند. دیوارهایش ترک خورده، حیاطش خاموش است، اما هنوز می‌شود از میان این فرسودگی، روح اصیل معماری ایرانی را حس کرد.
این خانه، مثل بسیاری از بناهای تاریخی تهران، میان ماندن و فراموش شدن معلق است؛ بنایی که اگر دستی عاشق و آشنا به معماری ایرانی دوباره به سراغش بیاید، می‌تواند دوباره زنده شود — با همان آجرهای قدیمی، همان درِ آهنی نقش‌دار و همان حس آرامش اصیل.
منبع: sadeghmiri10