وقتی معماری از روح و هویت انسانی فاصله می‌گیرد، محصول نهایی چیزی نیست جز جعبه‌های سرد و یکنواخت. این روزها با گسترش بی‌رویه سبک مینیمال و ساده‌انگاری در طراحی، شاهد افول تدریجی آن جزئیات ظریف و معناداری هستیم که روزی فضاها را زنده و پویا نگه می‌داشتند.
این نگاه افراطی به سادگی، تنها به حذف تزئینات محدود نمیشود، بلکه در عمل، “حس" و “روح" فضا را نیز از بین می‌برد. فضاهای یکنواخت و بدون هویت، نه تنها الهام‌بخش نیستند، بلکه به تدریج گیرنده‌های حسی انسان را کمرنگ میکنند. تحقیقات عصب‌شناسی نشان میدهد که محیط‌های یکسان و فاقد جزئیات جذاب، می‌توانند فعالیت مغز را کاهش داده و حتی به “کدری عصبی" منجر شوند. در مقابل، فضاهای غنی از جزئیات و دارای هویت، مسیرهای عصبی را فعال نگه می‌دارند و خلاقیت و تعامل انسان با محیط را تقویت میکنند.
مینیمالیسم زمانی ارزشمند است که هدفش تمرکز بر عناصر اصیل و ایجاد آرامش باشد، نه حذف هویت و حس انسانی. وقتی پنجره‌ها یک شکل میشوند، درها شخصیت خود را از دست میدهند و فضاها عاری از هرگونه قصه و خاطره میشوند، در واقع بشریت بخشی از روح جمعی خود را در قالب معماری از دست میدهد. معماری باید آینه فرهنگ و خاطرات جمعی ما باشد، نه قربانی مدهای زودگذر.