گاهی فقط یک قاب کوچک کافیست تا آدم از هیاهوی امروز جدا شود و پرت شود به تهرانی که آرامتر زندگی میکرد. نه برجها قد کشیده بودند، نه نماها فریاد میزدند؛ خانهها ساده بودند و صمیمی، و معماری قرار بود زندگی را در خود جا بدهد، نه چشمها را خسته کند.
در میان همین قابها، خانهای قدیمی با خشت و قوس و حیاطی خاموش هنوز باقی مانده؛ خانهای در کوچهی رکنالدولهی پامنار که انگار زمان از کنارش با احتیاط عبور کرده است. دیوارهایش هنوز روایت میکنند، حیاطش هنوز نفس میکشد و این بنا، بیهیچ ادعایی، یادآور روزهاییست که تهران چهرهی مهربانتری داشت.
عکاس: mghafghaichi