وقتی به آلودگی هوا و آسمان خاکستری کلانشهرهایی مانند تهران نگاه میکنیم، پروژهی Bosco Verticale در میلان بهعنوان نمونهای الهامبخش از معماری همسو با محیطزیست جلوه میکند. این سازه تنها یک اثر زیباشناختی نیست؛ بلکه پاسخی هوشمندانه به بحران زیستمحیطی شهرهای متراکم است.
در این پروژه بیش از ۱۷ هزار گیاه و درخت بهعنوان یک فیلتر طبیعی کربن عمل میکنند. بر اساس مطالعات، چنین حجمی از پوشش گیاهی میتواند بهطور مستقیم غلظت ذرات معلق را در شعاع اطراف ساختمان کاهش دهد؛ همان چیزی که تهران بهشدت به آن نیاز دارد.
از سوی دیگر، سایهاندازی برگها در روزهای گرم تابستان دمای سطوح بیرونی و هوای پیرامون را تا ۳ درجه سانتیگراد پایین میآورد؛ موضوعی که کاهش چشمگیر مصرف انرژی برای سرمایش را بهدنبال دارد. این همان بازی دقیق و حسابشدهی معماری با نور و سایه است.
تمام آب مورد نیاز این «جنگل عمودی» نیز از طریق سیستم تصفیه و بازیافت آب خاکستری تأمین میشود؛ یکی از موفقترین نمونههای استفاده مجدد از منابع در معماری معاصر.