علاوه بر موارد مطرح شده، سایت مورد نظر نیز دارای محدودیت های متعددی بود و در نتیجه نیازمند بررسی هر یک و یافتن راه حلی مناسب و هماهنگ جهت پاسخ دهی به آن بود.
سایت مورد نظر از فرم مثلث گونه ای برخوردار بود که به دلیل وجود راس، با زاویه بسته و همچنین عدم وجود دسترسی از محور خیابان در این بخش از سایت، امکان جانمایی ویلا در آن محیا نبود، لذا بخش انتهایی زمین به عنوان محدوده ی مورد نظر طراحی، انتخاب شد.
مهمترین عامل تاثیرگذار در روند شکل گیری طرح ، حضور درختی کهنسال در محور انتهایی زمین بود، این درخت با قدمت تقریبی ۸۰ ساله عامل اصلی شکل دهنده فرم شد، به گونه ای که گویی ویلا با چرخش فرمی به دور درخت، تلاشی جهت استقرار در همسایگی این درخت دارد. وجود اختلاف تراز تقریبی ۲ متر میان محور خیابان و سایت سبب شکل گیری فضاهای متفاوت در طراحی ویلا گردید، از جمله، وجود اختلاف تراز میان ورودی (پارکینگ) با طبقه زیرین که به منظور تامین ارتفاع مناسب برای جانمایی استخر در نظر گرفته شد.
استفاده از بام فضای نشیمن با ایجاد دسترسی مناسب برای کاربر به عنوان روف گاردن جهت افزایش متراژ محوطه در تامین عملکرد فضای باز و بهره گیری از زوایای دید متنوع در سایت بود. با جانمایی اتاق خواب در طبقه اول و به دلیل نیاز به تامین نور طبیعی آن ، عقب نشینی در این محدوده صورت گرفت و از فضای ایجاد شده در طبقه زیرین به عنوان فضای آزاد و تراس گونه که در تعامل به آشپزخانه است، استفاده شد، سپس با ایجاد دسترسی از داخل فضای استخر به محوطه و بالعکس که موجب برقراری ارتباط بیشتر میان حجم و محوطه گردید.
منبع: جهان معماری