هنوز اگر با حوصله در خیابان 30 تیر یا همان خیابان قوامالسلطنه قدیم قدم بزنی، سایهی تهرانِ نجیب و باشکوهِ گذشته را میتوانی بر دیوارهای آجریاش ببینی.
گچبریهای ظریف، ستونهای خوشتراش، قابهای اروپایی کشیده و کاشیهای لاجوردی، زبانِ خاموش دوران قاجار و پهلوی اولاند؛ روزگاری که معماری تهران، وقار داشت و شأن.
این پنجرههای نیمهفروریخته،این قابهای چوبی رنگباخته،و این کاشیهای آبیِ مهاجر،هرکدام سندیاند بر شهری که آرامآرام چهرهی خود را از یاد میبرد.
اما در همین گوشههای قدیمی،هنوز چیزی از نجابتِ گذشته باقی مانده؛چیزی که با نور عصرگاهی جان میگیردو بر دل رهگذر مینشیند.
منبع: صادق میری