اوایل دههی ۱۹۰۰، خانوادههایی که در شهرهای شلوغ زندگی میکردند دنبال راهی بودند تا به نوزادانشان هوای تازه بدهند، مخصوصاً وقتی در آپارتمانهای کوچک بدون حیاط یا بالکن زندگی میکردند. اینجا بود که «محفظه های پنجره» وارد ماجرا شد.
این وسیله یک محفظهی فلزیِ توری بود که والدین آن را بیرونِ قابِ پنجره نصب میکردند تا نوزاد بتواند داخل آن بنشیند یا دراز بکشد و در عین حال ایمن باشد. ایده این بود که نوزاد نور خورشید و تهویهی هوا دریافت کند؛ چیزی که پزشکان آن زمان برای سلامت کودک ضروری میدانستند.
این محفظهها مخصوصاً در شهرهایی مثل لندن و نیویورک رایج بود، جایی که خانوادهها در ساختمانهای بلند و بدون فضای باز زندگی میکردند. والدین داخل آن پتو میگذاشتند و اجازه میدادند کودک در حالی که بالای خیابان معلق بود، بخوابد یا بازی کند. در آن زمان این کار کاملاً مدرن و کاربردی حساب میشد، هرچند امروز عجیب و شوکهکننده به نظر میرسد.
تا اواخر دههی ۱۹۳۰، با تغییر مقررات ساختمانسازی و پیشرفت دیدگاهها دربارهی ایمنی، این وسیله کمکم کنار گذاشته شد. امروز این محفظهها فقط به عنوان یک یادگار عجیب باقی ماندهاند؛ یادگاری از اینکه شیوههای فرزندپروری چقدر متفاوت بوده است.
منبع: sevahie