در قلب کویر ایران، خانه‌ای سر بر آورده که قصه بنایش، روایتی شنیدنی از عشق و معماری را در خود جای داده است. بیش از ۱۵۰ سال پیش، سید مهدی نطنزی (مشهور به بروجردی)، دل به دختر تاجر سرشناس کاشان، سید جعفر طباطبایی می‌بندد. اما پدر دختر شرطی سخت می‌گذارد: “اگر می‌خواهی با دخترم ازدواج کنی، باید خانه‌ای هم‌شان او و همانند خانه پدری‌اش (خانه طباطبایی‌ها) بنا کنی."
این شرط، سرآغاز خلق یکی از باشکوه‌ترین و پرجزئیات‌ترین خانه‌های تاریخی ایران شد. معماری این بنا به دست استاد علی مریم کاشانی، در طول ۱۸ سال به ثمر نشست. خانه‌ای با بادگیرهای بلند، نقاشی‌های نفیس استادانی چون صنیع‌الملک و کمال‌الملک، و تزئیناتی چنان ظریف که پس از گذشت بیش از یک قرن، هر بیننده‌ای را خاموش و به تحسین وامیدارد.
درون این خانه، داستان‌های عاشقانه ادبیات فارسی همچون لیلی و مجنون، خسرو و شیرین، و یوسف و زلیخا بر دیوارها نقش بسته است؛ گویی معماری خانه نیز می‌خواهد روایتگر عشقی باشد که سنگ بنای آن شد. خانه بروجردی‌ها امروز نه تنها نمادی از شکوه معماری قاجار، که یادآور این حقیقت است: “عشق اگر راستین باشد، جاودانه می‌شود."
ویژگی‌های منحصربه‌فرد خانه بروجردی‌ها: – معماری چشمگیر به سرپرستی استاد علی مریم کاشانی – نقاشی‌های دیواری خالق استادان بزرگی چون کمال‌الملک – بادگیرهای بلند و تزئینات گچبری و آینه‌کاری بی‌نظیر – روایت داستان‌های عاشقانه فارسی بر دیوارهای اتاق‌ها – بازسازی شده و میزبان بازدیدکنندگان از سراسر جهان
خانه بروجردی‌ها امروز به عنوان گنجینه‌ای از تاریخ، هنر و عشق، در فهرست میراث ملی ایران ثبت شده و داستان عشق و شرط دشوارش، برای همیشه در معماری باشکوه این خانه جاودانه مانده است.