در میان همه نشانه‌هایی که بر مزارها نقش می‌بندد، «سرو» جایگاهی ویژه و ماندگار دارد. از دیرباز در فرهنگ و ادبیات ایران، سرو نماد ایستادگی، آزادگی و جاودانگی بوده؛درختی که حتی در زمستان هم سبز می‌ماند و قامتش هرگز خم نمی‌شود. شاعران بزرگ، از حافظ تا سعدی، بارها از سرو به‌عنوان استعاره‌ای برای زیبایی و استقامت یاد کرده‌اند.
این‌بار اما، سرو نه در دل باغ که بر سنگ مزار روییده است. هنرمند سنگ‌تراش با هوشمندی تمام، نقش برجسته‌ای از سرو را چنان ظریف بر سنگ حک کرده که گویی ریشه‌هایش در عمق زمین مزار فرو رفته و تنه‌اش به‌سوی آسمان روان است.
این طراحی، فراتر از یک تزئین است؛ گفت‌وگویی بی‌صدا میان زندگی و مرگ، و یادآوری این حقیقت که حتی در دل سردترین سنگ‌ها، می‌توان ردّی از حیات و امید کاشت.
منبع:Mohammad_kali