سریال «عملیات مهندسی» با طراحی صحنه‌اش، بیننده را به دل خانه‌های ایرانی دهه شصت می‌برد. کلیّت داستان بر اساس یک واقعه واقعی شکل گرفته، اما آنچه بیش از هر چیز به چشم می‌آید، دقت سازندگان در بازآفرینی فضای خانه‌هایی است که بسیاری از ما خاطراتی شیرین یا تلخ از آنها داریم.
یکی از مهم‌ترین نقاط قوت سریال، وفاداری به المان‌های واقعی دکوراسیون دهه ۶۰ است. از حیاط‌ها گرفته تا چیدمان داخلی، همه‌چیز با جزئیات دقیق بازسازی شده:
* فرش‌های دستباف ایرانی که تقریباً در همه خانه‌ها پهن بود و بخشی جدانشدنی از زندگی آن دوره به حساب می‌آمد. * رادیوهای بزرگ چوبی و تلویزیون‌های لامپی که مرکز توجه اتاق نشیمن بودند و خانواده‌ها دورشان جمع می‌شدند. * رومیزی‌های قلاب‌دوزی و دست‌بافت که روی همه کمدها و میزها دیده می‌شد و نماد ذوق زنان خانه بود. * لیوان‌های شیشه‌ای آبی‌رنگ و سماورهای زغالی که حال‌وهوای مهمانی‌های ساده و صمیمی را تداعی می‌کنند. * کاغذدیواری‌های گلدار و پرده‌های توری که فضایی گرم و صمیمانه به خانه‌ها می‌دادند.
همه این‌ها المان‌هایی هستند که به‌طور مشخص، تصویری روشن از زندگی روزمره دهه شصت را پیش چشم مخاطب می‌آورند.
در تصاویر منتشرشده از سریال، به‌خوبی می‌توان این المان‌ها را دید:
* در یکی از صحنه‌ها، خانواده‌ای دور سفره نشسته‌اند و پشت سرشان یک رادیوی قدیمی با قاب عکس‌های سیاه‌وسفید قرار گرفته؛ ترکیبی کاملاً دهه شصتی. * در نمایی دیگر، حضور یک تلویزیون قدیمی روی میز چوبی با رومیزی قلاب‌دوزی، درست مثل خانه‌های آن سال‌هاست. قاب عکس‌ها و گلدان‌های مصنوعی کنار تلویزیون، این حس نوستالژیک را کامل می‌کند.
خانه‌ها در این سریال فقط پس‌زمینه داستان نیستند؛ آنها خودشان روایتگر سبک زندگی دهه ۶۰ هستند. خانه‌ای که روزی پر از صمیمیت و گرمای خانوادگی است، همان خانه‌ای است که در دل روایت سریال، به مکانی برای ماجرای تلخ و پرتنش بدل می‌شود. همین تضاد است که طراحی صحنه را زنده و واقعی کرده. «عملیات مهندسی» نشان می‌دهد که بازسازی دقیق المان‌های دکوراسیون دهه شصت، چطور می‌تواند علاوه بر تقویت داستان، مخاطب را درگیر یک حس نوستالژیک عمیق کند؛ حسی که شاید فراتر از خود روایت سریال باشد.