برج آزادی، یکی از ماندگارترین نمادهای تهران، سالهاست که نه فقط یک سازهی معماری، بلکه بخشی از حافظهی جمعی مردم این شهر است. این برج از همان روزهای نخست، نشانهی ورود به تهران، محل قرارهای خانوادگی، توقفهای کوتاه بین راه و جایی برای ثبت خاطره بود؛ بنایی که هر رهگذری را وسوسه میکرد لحظهای بایستد و تصویری برای یادگار بگیرد.
تقریبا هر کسی که از این سمت تهران عبور میکرد، عکسی با برج آزادی داشت؛ عکسهایی ساده، صمیمی و بیتکلف. خانوادهها با لباسهای روزمره، لبخندهایی آرام و ژستهایی طبیعی، روی پلهها میایستادند و دوربینهای آنالوگ، لحظهای از زندگی را ثبت میکردند؛ لحظهای که شاید آن زمان عادی به نظر میرسید، اما امروز به گنجینهای از نوستالژی تبدیل شده است.