خانه تاریخی لنگرود تبدیل به پارکینگ شد

غریبه‌هایی با تیشه در دست بر تن تاریخ ما زدند... خانه‌ای که روزگاری صدای خنده و زندگی در آن می‌پیچید، امروز صدای بوق ماشین‌ها را می‌شنود. خانه‌ای که پنجره‌هایش رو به تاریخ باز می‌شد، حالا رو به دود و آلودگی بسته شده. اینجا خانه تاریخی خاندان مدیری است، در قلب لنگرود، در دل گیلان، که بی‌رحمانه به پارکینگ بدل شد؛ به مکانی بی‌هویت، بی‌روح، بی‌ریشه. چه بر سر ما آمده است که ریشه‌هایمان را با دستان خود می‌بُریم؟ آن پنجره‌های مشبک، آن گچ‌بری‌های نفیس، آن تزیینات چوبی که روایتگر سلیقه و اصالت گیلانی بودند، حالا زیر چرخ ماشین‌ها له می‌شوند. نه یک خانه، که تکه‌ای از خاطره جمعی ما، از هویت ما، از فرهنگ ما نابود شد. مگر می‌شود در شهری که هنوز بوی باران و چوب نم‌خورده در کوچه‌هایش جاری است، چنین خیانتی بی‌صدا اتفاق بیفتد؟ بی‌گمان، تنها دستانی ناآشنا با این خاک و بیگانه با جانِ مردم گیلان، می‌توانند مجوز چنین جنایتی را صادر کنند. غیربومی‌هایی که نه صدای دل‌تنگی دیوارها را می‌فهمند، نه مفهوم ریشه را می‌دانند. آن‌ها نمی‌دانند که در گیلان، خانه فقط چهار دیواری نیست؛ روایت است، شعر است، تاریخ است. خانه‌های ما، خاطرات ما هستند. ما نه فقط خواهان بازسازی این خانه هستیم، که خواهان پاسخگویی و محاکمه مسئولان سهل‌انگاریم. مسببان این فاجعه باید جریمه شوند. باید بدانند که تخریب تاریخ، تخریب آینده است. ویرانی امروز، شرمساری فرداست. خانه مدیری باید دوباره بایستد. برپا شود. چون مایه آبروی یک شهر بود. چون آیینه‌ای بود از گذشته‌ای که بی‌آن، آینده‌مان هم رنگ می‌بازد. تا فراموش نکنیم، و تا دیگر کسی جرات نکند چنین تیشه‌ای به ریشه بزند...

افسوس..صدافسوس...لنگرود زیبای من..چه بر سد رودخانه ی زیبایت، بناهای تاریخی و هویتت می آورند....

واقعا اونا که مجوز تخریب دادن با محاکمه شونهمه م

میترسم یه روزی از خواب شم ببینم پل خشت تخریب شد

آخیشششش چقد دلم سوخت حیف این همه هنر ، همیشه دلم‌میخواست داخلشو ببینم ، واقعا ساختمان پر ابهت و جذابی بود با اینکه خیلی قدیمی بود ولی بازم ابهت خودشو حفط کرده بود، چقد جای یه مدیر با کفایت تو شهرمون خالیه