اینجا کفش‌فروشی آداک متعلق به آقای شریفی است، در خیابان نوفل‌لوشاتو. سال‌هاست که مشتری کفش‌هایش هستم. هربار، وارد مغازه‌ای نسبتا آشفته با ویترینی خاک‌گرفته می‌شدم که هیچ چیزش چشمم را نمی‌گرفت. مدت‌ها در انتظار می‌ماندم تا مشتری‌های قبلی را راه بیاندازد. بعد می‌گفتم: کفشی می‌خواهم چنین و چنان
آقای شریفی از انبارش، ۷-۶ جفت کفش می‌آورد که حداقل سه‌تایش را دوست داشتم با خود به خانه ببرم. آقای شریفی بویِ «اصالت» می‌داد. اصالت همان چیزی است که در ویترین‌های بَزک‌شده پیدایش نمی‌کنی و فی‌الفور قابلِ فهمیدن نیست. برای لمسش باید صبور باشی و به ویترین‌های غبارگرفته بیشتر اعتماد کنی.
پ.ن: راستی، عکس را یک هفته بعد از فوت آقای شریفی گرفتم. ویترین خاک نداشت و از دور می‌شد فهمید که آقای شریفی دیگر آنجا نیست.
منبع: somayeh.esmaili_