اتوبوس‌های قدیمیِ پرده‌دار، بخشی از خاطرات جمعی یک نسل بودند؛ همان اتوبوس‌هایی که داخل‌شان همیشه یک حال‌وهوای ویژه داشت. پرده‌های پارچه‌ای رنگی که کنار شیشه‌ها آویزان بود، با هر تکان اتوبوس آرام می‌رقصید و انگار سفر را شاعرانه‌تر می‌کرد. خیلی‌ها هنوز بوی خاص صندلی‌ها، صدای موتور، پنکه‌های کوچک سقفی و نور آفتابی که از لابه‌لای پرده‌ها رد میشد را به یاد می‌آورند.
این اتوبوس‌ها فقط وسیله‌ی رفت‌وآمد نبودند؛ پر از قصه و نوستالژی بودند. از سفرهای مدرسه و اردوها گرفته تا مسیرهای طولانی جاده‌ای که هر کس یک دنیا فکر و رؤیا همراهش می‌برد. پرده‌ها هم نماد همین حس صمیمیت و آرامش بودند؛ چیزی که در اتوبوس‌های امروزی دیگر کمتر دیده می‌شود و همین کمبود، دلتنگی برای آن روزها را بیشتر می‌کند.
تصاویر از صفحه اینستاگرامی farsani منتشر شده‌است.