در دل بافت قدیمی عودلاجان، این خانه قجری مثل پیرمردی خسته میان شلوغی شهر نفس میکشد؛ دیوارهایش خمیده، سقفش فروریخته و حیاطش خاموش. تنها نشانی که از شکوه گذشته باقی مانده، طاقهای کاهگلی و آجرهای تیرهرنگیست که زیر گرد و خاک زمان هنوز ایستادگی میکنند.
اینجا روزگاری خانهای بوده با ایوانها، اتاقهای پنجدر، بادگیرها و صدای خندهی آدمهایی که حالا حتی نامشان هم از یادها رفته. اما امروز، این مجموعهی قجری میان ورقهای فلزی و دیوارهای موقتی پنهان شده.
عودلاجان پر است از چنین بناهایی؛ قصههایی نیمهتمام که اگر امروز ندیده بگیریم، فردا چیزی از آنها باقی نخواهد ماند.
منبع تصاویر: mghafghaichi