روزبه حصاری را بیشتر با نقش‌های جدی‌اش در سریال‌هایی مثل «یادآوری»، «بچه مهندس» و «افرا» می‌شناسیم. چهره‌ای آرام، موقر و فروتن که بیشتر درام‌های اجتماعی را در کارنامه دارد و تنها یک بار در فیلم «زودپز» رامبد جوان به سراغ کمدی رفته بود. اما حالا در «کارناوال» مخاطب با چهره تازه‌ای از او روبه‌روست؛ بازیگری که بدون افتادن در دام لودگی و شوخی‌های سطحی، نمایشی کمدی و هوشمندانه را روی صحنه می‌برد، تماشاگر را می‌خنداند و در عین حال، به تفکر وامی‌دارد.
البته نباید از تأثیر طراحی صحنه و دکوراسیون اجرا غافل شد. نمایشی که از همان ابتدا، با کتابخانه‌ای بزرگ، مبلمان چرم کلاسیک، لوستری مجلل و نورپردازی کم‌سو و حساب‌شده، فضایی سنگین و نوستالژیک می‌سازد. استفاده از شمع به‌جای نورهای مستقیم و صریح، حال‌وهوایی رازآلود و در عین حال آشنا به نمایش داده. این دکوراسیون کاملاً کلاسیک که گویی از دل سال‌های دور آمده، نه‌تنها پس‌زمینه‌ای برای روایت است، بلکه خود به عنصر مکمل داستان بدل شده است؛ عنصری که طنز را در بستری جدی و باوقار پیش می‌برد.