آسانسور یکی از مهم‌ترین امکانات هر ساختمان مسکونی یا اداری است؛ ابزاری که قرار است آسایش، سرعت و سهولت تردد را برای ساکنان فراهم کند. اما درست در روزی که بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم، یعنی روز اسباب‌کشی، در بسیاری از ساختمان‌ها استفاده از آسانسور ممنوع می‌شود. این تصمیم که اغلب از سوی مدیران ساختمان اعمال می‌شود، بارها نارضایتی و گلایه ساکنان را به همراه داشته است.
مدیران معمولاً دلیل این محدودیت را نگرانی از آسیب‌دیدن آسانسور، کثیف‌شدن دیواره‌ها یا هزینه‌های بالای تعمیرات عنوان می‌کنند. با این حال، واقعیت این است که آسانسور بخشی از امکانات مشترک ساختمان است و استفاده درست و اصولی از آن، حق ساکنان به شمار می‌رود. در بسیاری از کشورهای پیشرفته، آسانسورها به گونه‌ای طراحی می‌شوند که قابلیت تحمل بار در روزهای اسباب‌کشی را داشته باشند؛ حتی برخی ساختمان‌ها آسانسورهای مخصوص باربری یا محافظ‌های موقت برای دیواره‌ها نصب می‌کنند تا مشکلی برای دستگاه پیش نیاید.
این در حالی است که در بسیاری از ساختمان‌های ایران، نبود چنین تدابیری باعث شده مدیریت، ساده‌ترین راه را انتخاب کند: ممنوعیت استفاده از آسانسور در روز اسباب‌کشی. نتیجه آن است که ساکنان مجبور می‌شوند وسایل سنگین را از راه‌پله‌ها جابه‌جا کنند؛ فرآیندی طاقت‌فرسا، وقت‌گیر و در مواردی خطرناک.