در دل بافت فرسوده‌ی تهران، هنوز کوچه‌هایی هستند که با هر قدم، قصه‌ای از گذشته برایت زمزمه می‌کنند. کوچه‌هایی که خانه‌های آجری‌شان، با دیوارهای ترک‌خورده و پنجره‌هایی که سال‌هاست کسی پرده‌شان را کنار نزده، دلتنگی را فریاد می‌زنند.
پلاک ۱۱ یکی از همان خانه‌هاست؛ نه به خاطر معماری خاص یا شکوه تاریخی‌اش، بلکه به خاطر سکوتی که لابه‌لای آجرها و سیمان‌های خسته‌اش جا مانده. انگار هر دیوار، خاطره‌ای است که فراموش شده و هر پله، راهی‌ست به روزگاری که دیگر نیست.