آرامستان ارامنه خاوران به وسعت ۲۲ هکتار در شهر تهران قرار گرفته است. تاریخ شکل‌گیری این آرامستان به اوایل دهه ۵۰ بر می‌گردد. در این آرامستان هموطنان مشهور ارامنه‌ای همچون مرحوم واروژان موسیقی‌دان و آهنگ‌ساز مشهور ارمنی‌تبار، ساموئل خاچیکیان کارگردان، وارطان هوانسیان، معمار از جمله افراد معروفی هستند که دراین مکان آرمیده اند. در این آرامستان سنگ مزار‌های زیادی دیده می‌شود که روی هر کدام‌شان نقش و نگار خاصی به چشم می‌آید که از قرار معلوم این نشانه‌ها علاقه یا شغل متوفی را نشان می‌دهد.
سنگ قبرها به دلیل ارتباط خاصی که با انسان دارند، بستر مناسبی برای نمایش افکار و عقاید عجین شده، از سوی مردمان مناطق مختلف را به تصویر می کشند. وجود طرح های خاص بر روی سنگ قبرها که گاه تکرار شده و گاه منحصربه فرد حکاکی شده اند، نشان از اهمیت این موضوع (نمادشناسی تصاویر حک شده) و نگاه اقوام گذشته پیرامون مرگ را مشخص می کند. یکی از مظاهر هم زیستی تاریخی اکثریت مسلمان قبرستان ارامنه دولاب است. این گورستان از لحاظ معماری و نقش مایه و محتوایی، دربرگیرنده پیام هایی از اندیشه و هنر ارامنه است.
وجود کتیبه، نقوش انسانی (زن و مرد)، فرشته بالدار (لچک و زوج و قرینه)، ابزاری (قیچی، زنجیر و صلیب و عصا)، نقوش گیاهی (گل نیلوفر و گلدان)، اجرام (خورشید)، نمادین (خاچکار)، نقوش حیوانی (عقاب) و از همه مهم تر وجود قاب بندی های مازه دار و محرابی شکل که به منظور سامان دهی و نظم بخشیدن به کتیبه ها و نقوش، دارای معانی نمادین خاصی است، تنها به قصد تزیین ایجاد نشده است.
کاربری در توییتر به مناسبت تولد واروژان منتشر کرد:
خانم‌ها، آقایان واروژان ۴۷ سال پیش در انتهای شهریور و چند هفته مانده به ۴۱ ساله‌گی‌اش از دنیا رفت. مردِ خجالتی‌ای که عکس‌های کمی از او مانده. آهنگسازی که مصاحبه نکرد و آرتیستی که بسیاری از نمادین‌ترین آهنگ‌های دهه‌ی پنجاه از آن اوست. وقتی «ابی» به‌عنوان چهره‌ای تازه‌آمده در فیلم «کندو» بر آهنگ او می‌خواند یا گوگوش با «هم‌سفر» باعثِ کلاسیک‌شدنِ جاده‌ی چالوس می‌شود این واروژان است که روح زمانه‌‌ی خود را درک کرده. اَرمنی درس خوانده‌ای که مرگ‌اش تراژیک بود. (مگر مرگ غیرتراژیک هم داریم؟ نمی‌دانم). حسین عصاران در کتابِ خواندنی «واروژان» راویت‌هایی در سیگارهای متعدد او و مشکل قلبی مادرزادی‌اش می‌آورد و این‌که فشار کار و شاید شکستی عاشقانه و البته به روایتی گیرو‌گرفت‌های مالی باعث شد او سکته کند و سیزده روز در بیمارستان جم بستری باشد. در حالی‌که همه‌چیز نشان از بهبودی داشت او «راه» می‌رود و بعد ناگهان ایست بعدی و تمام. واروژان یکی از متعدد نمادهای دهه‌ی پنجاه است او برعکس آهنگسازی چون منفردزاده گرایش‌های سیاسی و انقلابی ندارد و ذهن شگفت‌اش در یکی از طلایی‌ترین دوره‌های موسیقی ایران شاهکار می‌کند. دانش بالای او در سن پایین و شناخت‌اش از خواننده‌گان جدید باعث شد نگاه مدرنی رقم بزند که در آن موسیقی روایی‌تر شد و فضاهایی که واروژان ساخت تا امروز در گوش مخاطب ایرانی طنین داشته باشند.