نوروز که می‌آید شهر بوی دیگری می‌گیرد، بوی طراوت و تازگی در کوچه به کوچه شهر می‌پیچد و اصلا انگار آدم‌ها هم جور دیگری همدیگر را دوست دارند، جنس لبخندهایشان با همیشه فرق می‌کند. نوروز رنگ می‌پاشد به تن خسته و دودآلود شهر. از خانه که بیرون می‌زنی و قدم به خیابان می‌گذاری هم فال است و هم تماشا، انگار که قرار است یک مهمان عزیز برایمان بیاید و با خودش چشم‌روشنی بیاورد و تقدیممان کند. فکر می‌کنید این حال و هوای شورانگیز از کجا می‌آید؟ تابحال با آمدن نوروز به تغییر چهره دیوارهای شهر و انقلابی که در شکل و شمایل فضای شهری رخ می‌دهد دقت کرده‌اید؟ به نظر شما این مدل زیباسازی‌های مناسبتی را چه کسانی انجام می‌دهند؟
رنگ‌آمیزی و طراحی دیوارهای شهری یکی از ایده‌هایی است که در سالهای اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است، چه از طرف مسئولین و چه از طرف هنرمندان و شهروندان. آراستگی سیمای عمومی شهر در ایجاد نشاط شهروندی تاثیر فوق‌العاده‌ای دارد. تصور کنید در شهری قدم می‌زنید که از در و دیوار آن بوی افسردگی و خمودگی به مشام می‌رسد. وقتی به خیابان‌ها پا می‌گذارید انگار شهر مردگان وارد شده‌اید، دیوارهای غبارگرفته و دودخورده توی ذوقتان می‌زند و ساختمان‌های کثیف برایتان شکلک درمی‌آورد. زیبایی شهر مانند زیبایی خانه است، اگر به خوبی اجرا نشود در حق شهروندان اجحاف شده است.
با نزدیک شدن به نوروز بسیاری از نقاشان شهری به صرافت می‌افتند تا به در و دیوار شهرشان رنگ و روح بپاشند و ایده‌های جالب و مفهومی بر روی آن پیاده کنند. آن‌ها با ایده‌های جالب و خلاقانه به فکر نجات شهر خاکستری با دیوارنگاره‌های رنگی هستند. برخی از آن‌ها هفت‌سین را نقاشی می‌کنند، عده‌ای سرسبزی بهارانه را نقش می‌زنند و عده‌ای دیگر هم «یا مقلب القلوب …» را تحریر می‌کنند. نقش و نگاره‌هایی که به مناسبت ورود بهار، هنرمندانه و استادانه بر دیوار می‌نشینند باید نشانگر آداب و رسوم و تاریخ و اصالت ایرانی باشند تا به دل هم بنشینند. حتما شما هم در شهر خودتان چندتایی از این دیوارنگاره‌ها را دیده‌اید و از هنرنمایی بر روی قاب‌های خالی و بلااستفاده شهر لذت برده‌اید.
همانطور که نقاشی‌های دیواری به زیباسازی سیمای شهر کمک می‌کنند افراط کردن در انجام آن نیز ممکن است به ضرر فضای عمومی شهر تمام شود. رنگ‌آمیزی و نقش زدن به هر دیوار سفید و خالی که در سطح کوچه و خیابان می‌بینیم نه تنها چشم‌نواز نیست، بلکه چشم‌آزار نیز هست و ظاهر شهر را نامنظم و شلخته جلوه می‌دهد. همین موضوع خود به خود باعث برهم زدن آرامش و ایجاد رفتارهای عصبی در مردم خواهد شد، زیرا این عوامل در حقیقت عوامل پنهان تربیتی شهر هستند. شاید برایتان جالب باشد اما اگر شما داوطلب باشید تا به زیباسازی دیواری بپردازید محدود هستید تا فقط در مناطق خاصی این کار را انجام بدهید.
بعنوان مثال در بسیاری از مناطق بافت‌های فرسوده و از رده خارجی وجود دارد که چهره شهر را زشت کرده است. مدیران مناطق این ملک‌ها را شناسایی می‌کنند و برای بهبود بخشیدن به وضعیت ظاهری آن ناحیه به زیباسازی نمای این خانه‌ها می‌پردازند.
نکته دیگر فرم و ریتمی است که این دیوارنگاری‌ها به محیط می‌بخشند. یک هنرمند همیشه به دنبال ایجاد هارمونی تناسب است، برای آن که یک نقاشی شهری آرامش‌بخش باشد باید با شرایطی محیطی خود سازگار شود. مثلا در یک خیابان شلوغ و پررفت و آمد طرح‌هایی بهتر است که دارای پیچیدگی نباشد و بیشنر به سمت سکون و سادگی برود. همچنین نقاشی‌های دیواری بزرگ و پررنگ و لعاب نباید در خیابان‌ها و بزرگراه‌های شلوغ و پرتردد به شکلی چشمگیر انجام بگیرد، زیرا ممکن است در حالی که راننده‌ها مست و شیدای این آثار هنری حواسشان به تماشا پرت است ناغافل تصادف کنند و اتفاقات ناگواری رخ بدهد. بنابراین منطق حکم می‌کند که در نواحی ترافیکی حساس این مدل دیوارنگاری‌ها ممنوع باشد.
مخلص کلام این که نقاشی دیواری یک رسانه است. همانطور که خستگی‌های انسان معاصر شبیه به خستگی‌های انسان‌های هیچ دوره‌ای از تاریخ نیست، دلخوشی‌های او هم خاص و منحصربفرد است. به همین دلیل است که با دیدن یک طرح از از سفره رنگارنگ هفت‌سین بر دیوار شهر چشمانش برق می‌زند و مژده آمدن بهار نه تنها در ذهن، بلکه در قلب و روح او نیز رسوخ می‌کند.