نمای ساختمان همیشه یکی از مهم‌ترین بخش‌های معماری بوده است؛ جایی که زیبایی، هویت و حتی فرهنگ یک شهر را به نمایش می‌گذارد. از آجرهای سنتی و کاشی‌های رنگارنگ گرفته تا کامپوزیت و شیشه‌های مدرن، هر نما داستانی از نگاه معماران به زندگی شهری روایت می‌کند. در جهان امروز، نماها نه‌فقط برای زیبایی، بلکه برای صرفه‌جویی در انرژی، بازتاب نور طبیعی و ایجاد حس تعلق به فضا طراحی می‌شوند.
شیشه، یکی از پرکاربردترین متریال‌ها در معماری مدرن است. این ماده شفاف و انعطاف‌پذیر، به معماران امکان می‌دهد نور و منظر را به فضای داخلی بیاورند و بناهایی بسازند که مرز میان داخل و بیرون را از بین ببرد. در اروپا، استفاده‌ی خلاقانه از شیشه در طراحی نما به یک شاخصه فرهنگی و زیست‌محیطی تبدیل شده است. از نمای تمام‌شیشه‌ای برج‌های اداری تا ساختمان‌هایی که با بطری‌های بازیافتی پوشانده شده‌اند، شیشه این فرصت را ایجاد می‌کند که زباله به هنر تبدیل شود و معماری به زبان پایداری و نوآوری سخن بگوید.
اما در این سوی ماجرا، واقعیت متفاوت است. شیشه‌هایی که می‌توانند الهام‌بخش خلاقیت و زیبایی باشند، در کشور ما اغلب سر از سطل‌های زباله در می‌آورند. آنچه در اروپا به شاهکار معماری بدل می‌شود، در اینجا تنها به پر کردن مخازن بازیافت یا حتی رها شدن در طبیعت ختم می‌شود. تفاوت، نه در جنس شیشه، بلکه در نگاه ماست.
اروپا از شیشه‌های دورریختنی، نمای ساختمان می‌سازد؛ ما اما تنها آشغال‌دان‌هایمان را پر می‌کنیم. شاید وقت آن رسیده باشد که این نگاه مصرف‌گرایانه و بی‌توجهی به منابع را تغییر دهیم. چون هر بطری شکسته یا هر تکه شیشه، می‌تواند به جای زباله، بخشی از یک شاهکار معماری باشد؛ فقط کافی است چشم‌هایمان را به امکان‌های تازه باز کنیم.