حفاظت از بناهای تاریخی، مسئولیتی است که نه تنها بر دوش سازمانها، بلکه بر دوش هر شهروندی است که به هویت فرهنگی و تاریخی خود افتخار میکند. این آثار تنها دیوار و گچ و آینه نیستند؛ آنها روایتگر زندگی گذشته، مهارتهای هنری استادان و سبک زندگی مردم در دورههای مختلف هستند. بیتوجهی به این میراث، به معنای از دست دادن بخشی از حافظه جمعی و هویت شهری است.
خانه میرزا شفیع در محله پامنار تهران نمونهای برجسته از این میراث است. اتاق شاهنشین این خانه با گچبریهای فاخر و آیینهکاریهای خیرهکننده تزیین شده بود؛ جلوهای از ظرافت و مهارت هنرمندان آن زمان. هر خط و نقشی در این گچبریها، روایتگر ذوق و هنر استادان ایرانی است و آیینهها با انعکاس نور، فضایی جادویی و روحنواز خلق میکردند. متأسفانه در سالهای اخیر، به دلیل بیتوجهی و فقدان اقدامات حفاظتی، این بخش از خانه دچار آسیب و فرسودگی شده است.
خانه میرزا شفیع، امروز نه تنها زخمهای زمان را در دیوارهایش حس میکند، بلکه فریاد خاموشی است برای اهمیت حفاظت از همه آثار تاریخی و هویت پایتخت.