تا همین دو دهه پیش، هیچ خانه‌ای بدون “میز تلفن" کامل به نظر نمی‌رسید. آن میز کوچک اما باوقار، اغلب در ورودی یا گوشه‌ای از پذیرایی جا خوش می‌کرد و نقش مهمی در دکوراسیون خانه‌های ایرانی داشت؛ نه فقط به خاطر کاربردش، بلکه به‌عنوان عنصری دکوراتیو که با ظرافت خاصی با سایر وسایل خانه هماهنگ می‌شد.
میز تلفن‌ها در گذشته اغلب از چوب‌های تیره و منبت‌کاری‌شده ساخته می‌شدند و بعضی از آن‌ها همراه با کشو یا قفسه‌ای برای دفترچه تلفن، خودکار و یا حتی آلبوم عکس خانوادگی بودند. در برخی خانه‌ها، مدل‌های ساده‌تر فلزی یا MDF هم رایج بود که تلفن‌های رومیزی کلاسیک، روی آن‌ها جا خوش می‌کردند و گاهی گلدانی از گل خشک یا مجسمه‌ای ظریف در کنارشان قرار می‌گرفت.
برخی مدل‌ها پایه‌های بلند و کشیده داشتند و با طراحی‌های خاصی همراه بودند که به‌راحتی با آینه یا تابلوهای دیواری ست می‌شدند. بعدها، نسخه‌هایی از میز تلفن همراه با صندلی کوچک یا کوسن‌دار نیز طراحی شد که مخصوص نشستن برای مکالمه‌های طولانی بود.