تهران سال‌هاست با بحران هویت معماری و نابودی فضای سبز شهری دست‌وپنجه نرم می‌کند. برج‌سازی بی‌ضابطه، تخریب باغ‌ها و رقابت سازندگان برای ساخت «خاص‌ترین» بناها، شهری را که زمانی به باغاتش مشهور بود، به جنگلی از بتن بدل کرده است. در چنین فضایی، ظهور هر پروژه جدید می‌تواند موجی از اعتراض و بحث ایجاد کند.
آقای Mr. Zand در توییتر نوشت: «میان رقابت کثیف برج‌سازان برای نابودی باغ‌های تهران، دیدم بوسکو ورتیکاله را هم دارند در شمال شهر می‌سازند. گویا سازنده هم از کلاسیک‌سازهای معروف است.»
کیا در واکنش گفت: «کاش فقط نابودی باغ‌های تهران بود؛ از طبیعت نحیف کشور، درخت مستقر و بالغ را روت‌بال می‌کنند و می‌آورند برای این ژست جدید نوکیسه‌ها.»
زند، در توضیح تجربه‌ای نزدیک، نوشت: «کیارش عزیز، من از نزدیک در جریان یکی از این پروژه‌ها بودم؛ درخت‌های هیرکانی را از شمال آوردند تهران و در تراس‌ها کاشتند. چندتایش همان اول خشک شد. خیر سرش متخصص فضای سبز آورده بود!»
فریده هم با طعنه‌ای تند گفت: «این همان برجی نیست که وسط یک کوچه باریک می‌پیچی و ناگهان فکر می‌کنی الهه بتن یونان باستان نازل شده وسط محله؟»
اما کیا توضیح داد: «نه، این توی یک باغ ۶۰۰۰ متری قجری در فرشته است. باغ را تخریب کردند تا این… را بسازند؛ اسمش را هم گذاشته‌اند بهشت!»
کاربری دیگر با ناباوری نوشت: «۶۰۰۰ متر باغ؟! یعنی حتی اگر همین امروز هم کامل تخریب شود و بازسازی شروع شود، چند نسل طول می‌کشد تا شاید ردِ این گناه کم‌رنگ شود… لعنت بهشان.»
آنچه در این بحث‌ها روشن است، خشم و اندوه مردمی است که می‌بینند در سایه معماری سودمحور، نه‌تنها باغ‌های ارزشمند تهران یکی‌یکی قربانی می‌شوند.