اگر بخواهیم نوستالژیِ کودکی نسل شصت و هفتاد را در یک تصویر خلاصه کنیم، بدون شک «میز تحریر چوبی» یکی از اولین گزینه‌هاست.
میز و صندلی ساده اما پرخاطره‌ای که بوی مداد نو، دفتر مشق خط‌دار و زنگ مدرسه از آن بلند می‌شد. سطح شیب‌دارش فقط برای نوشتن نبود؛ جایی بود برای خیال‌پردازی، نقاشی و رؤیای بزرگ شدن.