این سازه به مساحت ۱۵۸.۶ متر مربع، بطور کامل توسط طراح-سازنده‌ی خودآموخته، آناستازیا دودیک طراحی و ساخته شده و تعریفی نو از ساخت‌وساز شهودی، هماهنگ با شرایط و هنرمندانه ارائه داده است.
خانهHATA ریشه‌گرفته از آنچه دودیک آن را «طراحی بدوی آینده‌نگر» می‌نامد، بر منطق معماری نیاکانی تکیه دارد؛ فرم‌های منحنی، جرم حرارتی، مصالح ابتدایی و در عین حال نیازهای آینده‌محور مانند تاب‌آوری اقلیمی و قابلیت زندگی خارج از شبکه برق را پاسخ می‌دهد. این گنبد با استفاده از قالب بادی، میلگرد، بتن‌پاشی و گچ ساخته شده و مقاومت در برابر آتش، ایمنی در برابر زلزله و عملکرد حرارتی غیرفعالِ مناسب اقلیم خشن کویری از ویژگی‌های دیگر آن است.
در پس‌زمینه کوه‌های «ساتوث»، شمایل این گنبد همچون یک شکل زمین‌شناسی از دل طبیعت سر برآورده، هم باستانی و هم ناآشنا به نظر می‌رسد. اما این گنبد فراتر از ظاهر چشمگیری که دارد، روایتی یکتا از فرایند خلق است. دودیک بدون داشتن مدرک معماری یا تجربه همکاری با شرکت‌های ساختمانی، تمام مراحل ساخت، از طراحی مفهومی تا مدیریت پروژه و اجرای نهایی آن را به‌تنهایی انجام داده است. از پوسته‌ی سازه‌ای گرفته تا مبلمان‌هایی که با صخره‌ها ادغام شده‌اند، HATA نمونه‌ای نادر از آفرینش یکپارچه است.
پوسته بتنی این خانه با الهام از جنبش بروتالیسم ساخته شده که در عین حال آن را نرمتر کرده و عظمت ساختاری آن را با صمیمیت جایگزین کرده است. دودیک تحت تأثیر ساختمان‌های دوران شوروی در اوکراینِ دوران کودکی‌اش، این مصالح سخت را با زبانی احساسی بازتفسیر کرده: منحنی‌های نرم، تغییرات ارگانیک و نور طبیعی که حس پناه را برمی‌انگیزد، نه سلطه و زور.
درون گنبد، مرز میان معماری، هنر و منظر در هم شکسته شده و نور روز روی دیوارهای گچی منحنی جاری می‌شود. مبلمان‌های توکار به شکل طبیعی از دل صخره‌ها برآمده‌اند. صوت در فضا نرم و آرام است و تجربه‌ی فضایی حالتی مراقبه‌ای، حسی و ترمیم‌کننده به خود می‌گیرد.
HATA در عین حال که بسیار شخصی است، مدل نوینی از معماری دورافتاده، مقاوم و احساسی است. این سازه تنها یک بنا نیست، بلکه یک بیانیه است: برای فرمی همراه با احساس، برای پایداری همراه با روح و برای قدرت دیدگاه فردی در شکل‌دهی به محیط ساخته‌شده.