میز یا شاهنامه مصور؟ مثل کتابی که با تا ابد به آن خیره شد

در نگاه اول شاید یک میز به نظر برسد، اما کافی‌ست چند لحظه مکث کنید تا متوجه شوید با چیزی فراتر از یک قطعه مبلمان روبه‌رو هستید. اینجا طراحی، تنها پاسخ به یک نیاز کاربردی نیست؛ روایت است، خاطره است و ارجاعی معاصر به فرهنگی که قرن‌ها تصویر و داستان در خود حمل کرده است.

این میز، با الهام از جهان تصویری و روایت‌محور شاهنامه، به اثری تبدیل شده که مرز میان هنر و طراحی داخلی را کمرنگ می‌کند. نقش‌ها و جزئیات آن، یادآور نگارگری ایرانی‌اند؛ نه به‌صورت تقلید مستقیم، بلکه در قالبی امروزی و هوشمندانه که با زبان طراحی معاصر گفت‌وگو می‌کند. گویی کتابی مصور، از دل تاریخ بیرون آمده و به شکلی تازه روی پا ایستاده است.
آنچه این اثر را متمایز می‌کند، صرفاً زیبایی بصری نیست، بلکه جسارت طراح در پیوند دادن هویت ایرانی با فرم مدرن است. انتخاب متریال، ظرافت اجرا و توجه به جزئیات، نشان می‌دهد که این میز قرار نیست صرفاً دیده شود؛ قرار است معنا بسازد و فضا را تعریف کند.

در دورانی که طراحی داخلی اغلب به سمت الگوهای تکراری جهانی می‌رود، چنین آثری یادآور این نکته است که می‌توان ریشه‌دار بود و در عین حال مدرن ماند. این میز، بیش از آنکه یک شیء دکوراتیو باشد، بیانیه‌ای‌ست از توان و خلاقیت طراحان ایرانی؛ اثری که می‌شود بارها و بارها به آن نگاه کرد، بی‌آنکه چیزی از جذابیتش کم شود.

منبع: shima.gholizadeh