سفر با معماری: همه ی ما به دیدن مکعب های کوتاه و بلند در خیابان ها و حتی کوچه پس کوچه ها آن چنان عادت کرده ایم که دیگر حتی انتظار نداریم کسی این روند را در هم شکند و پا روی عادات همیشگی نهد. اما در این گیر و دار عادت ها گاهی کسی پیدا می شود که جسورانه در میدان دید ما یکه تازی می کند. این افراد به واسطه ی جسارت و خلاقیت بی حد و اندازه شان و رها بودن از تکرار ها و تکرر ها، همواره در مرکز توجه و دیدرس سیل عظیمی از تحسین ها و تمجید ها در کنار انتقاد ها و تحلیل ها قرار دارند. یکی از این افراد یکه تاز که با معماری ها و فرم های سیال و موج دارش شناخته می شود، «فرانک گری» معمار مشهور امریکایی است که چیدانه امروز می خواهد یکی از شاهکار های بی نظیر او را در شهر لس آنجلس امریکا به شما معرفی نماید. با ما همراه باشید…
سالن کنسرت والت دیزنی در 23 اکتبر سال 2003 تکمیل شد. این بنا که خانه ی ارکستر لس آنجلس است، به خاطر خواص صوتی فوق العاده و معماری منحصر به فردش به سبک فولدینگ تحسین زیادی برانگیخت. سطوح متالیک که همه ی این ساختمان را فرا گرفته، امضای معماری فرانک گری (یکی از برجسته ترین معماران قرن حاضر در دنیا) را پای خود دارد.
در سال 1987 لیلیان دیزنی به افتخار همسر مرحومش والت دیزنی، 50 میلیون دلار وقف تأسیس یک سالن کنسرت کرد. سال بعد طی یک مسابقه ی طراحی از میان چندین کاندید، فرانک گری برگزیده شد. طرح پیشنهادی او با اختصاص فضای زیادی از سایت به فضای سبز روباز، به طور قابل ملاحظه ای گرایش به فضای عمومی داشت. موانع سیاسی و مدیریتی چندین سال تحقق این پروژه را تهدید کردند تا اینکه در سال 1994 پروژه بالاخره خوابید، اما دو سال بعد توسط یک مبارزه ی مطبوعاتی برای جذب سرمایه دوباره احیا شد.
سالن کنسرت به صورت یک حجم واحد طراحی شد طوری که گروه ارکستر و و مخاطب ها فضای یکسانی را اشغال می کنند. صندلی ها در هر سمت صحنه قرار گرفته اند، طوری که بعضی از مخاطب ها دید مستقیم به اجرا کنندگان ندارند. رهبر سابق ارکستر لس آنجلس احساس می کرد جعبه ها و بالکن ها به سلسله مراتب اجتماعی مخاطب ها اشاره دارند و در این طراحی تفکیک فضایی به حداقل رسیده است.
سطوح منحنی چوبی تنها جداکننده ها در این سالن هستند که جای 2265 مخاطب را بدون ایجاد هیچ گونه مانع بصری مشخص می کنند. سازه ی فولادی بام کل فضا را در بر گرفته و فضای داخلی را از ستون بی نیاز کرده است. ارگان یا آلت جلوی سالن دسته ای از 6134 لوله ی خمیده است که تا نزدیک سقف کشیده شده اند. این ارگان نتیجه ی بی نظیر همکاری بین گری و یک طراح لس آنجلسی به نام مانوئل جی. روزالس است.
گری با یک مشاور آکوستیک (خواص صوتی ساختمان) برای تنظیم صدای سالن از طریق فضا و مصالح همکاری نمود. آن ها با مدل کردن تالار در اندازه ای کوچک، خواص صوتی آن را امتحان کردند. جداکننده ها و سقف موج دار منحنی سالن کنسرت به عنوان بخشی از سیستم آکوستیکی ساختمان (سیستم تنظیم صدای ساختمان) عمل می کند و از طرف دیگر به صورت ماهرانه ای نشان از شکل مجسمه وار بیرون ساختمان دارد.
بیرون ساختمان ترکیبی از فرم های مواج و زاویه دار است که نمادی از جریان موسیقی و جنب و جوش لس آنجلس است. طراحی این بنا از مدل های کاغذی و طرح های دستی که مشخصه ی شیوه ی گری است، شروع شد و توسعه یافت. این انحناهای سفارشی مستلزم سازه ی فولادی بسیار خاصی بودند.
بازدیدکنندگان از طریق نورگیر سقفی در اتاق انتظار کنسرت می توانند نگاهی به قاب فولادی بیندازند و از طریق راه پله ای که به سمت فضای سبز می رود نیز می توانند سازه ی باربر را مشاهده کنند.
سطح فولادی بازتابنده، نور را به عنوان یک ابزار معماری به کار می گیرد. منحنی ها و صفحه های منفرد نمای خارجی در نور روز بند بند و در هنگام شب با نورهای شهر رنگی می شوند. در ابتدا این ساختمان قرار بود به سنگ مزین شود اما بعد از تکمیل موزه ی گوگنهایم بیلبائو (اثری از فرانک گری با همین شکل و شمایل در شهر بیلبائوی اسپانیا) با پوشش تیتانیوم، یک ماده ی نرم و انعطاف پذیر تر انتخاب شد.
صفحه های نازک فلزی انحناهای جسورانه تری ایجاد می کنند و می توانند از نظر سازه ای از زمین جدا باشند. فرم های متالیک در بالای نوار شیشه ای در پایه ی ساختمان شناور به نظر می رسند.
درزهای شیشه ای در نمای خارجی نور را به درون لابی و فضای انتظار می آورد که در میان نمای مات داخلی به عنوان یک ورودی بزرگ خوانده می شود.
با پروژه های برجسته معماری جهان بیشتر آشنا شوید: خانه آبشار فرانک لوید رایت معمار معروف آمریکایی موزه مرسدس بنز، نماد معماری پویا در آلمان چشم لندن، بلندترین چرخ و فلک معلق جهان! هرم شیشه ای موزه لوور پاریس، معماری مدرن در دل معماری کلاسیک پل میلائو، طولانی ترین و بلندترین پل کابلی جهان!
منبع: Archdaily | مترجم: فاطمه افشاریان | تحریریه چیدانه