خانهدار شدن در تهران دیگر شبیه هدف نیست؛ یک رؤیای دور است که هر چه بیشتر دربارهاش حسابوکتاب میکنی، غیرواقعیتر به نظر میرسد.
متوسط قیمت هر متر آپارتمان در تهران حالا حوالی ۱۰۰ تا ۱۲۰ میلیون تومان است؛ یعنی یک واحد صد متری معمولی بین ۱۰ تا ۱۲ میلیارد تومان آب میخورد. برای یک خانوادهی حقوقبگیر، این رقم بیشتر به معمای ریاضی شبیه است تا یک برنامهریزی مالی.
محاسبات رسمی میگویند با نسبت فعلی درآمد به قیمت مسکن، دورهی انتظار خانهدار شدن در تهران برای خانوار متوسط، بین ۱۰۰ تا ۱۷۷ سال برآورد شده؛ یعنی عمری که حتی روی کاغذ هم به خرید یک خانه قد نمیدهد. برای کارگر حداقلبگیر یا خانواری با یک حقوق، خانه داشتن عملاً فقط از دو مسیر ممکن است: ارث، رانت یا یک جهش استثنایی؛ نه قناعت و پسانداز منظم.
در همین حال، مسکن حدود ۵۵ تا ۶۰ درصد سبد هزینهی خانوار تهرانی را میبلعد؛ بیش از نصف درآمد ماهانه فقط خرج اجاره یا قسط میشود و نیمهی باقیمانده باید بار همهچیزِ دیگر زندگی را بکشد: خوردوخوراک، درمان، آموزش، حملونقل و هر چیزی به اسم تفریح.
اینجا «خانهدار شدن» صرفاً یک تصمیم اقتصادی نیست؛ مرز نامرئی طبقات است بین کسانی که سالها قبل چیزی خریدهاند و امروز مالک ماندهاند، و نسلی که هر ماه، فقط رقمهای تازهای برای دستنیافتنیترین رؤیای زندگیاش حفظ میکند.
منبع: چندثانیه