در یک عمارت کلاسیک اروپایی با نمای سفید صیقلی، ستون‌های بلند، قاب‌بندی‌های ظریف و ورودی‌ای که بیشتر شبیه یک ویلا در حومه پاریس است تا خانه‌ای در ایران چند بلاگر ایرانی «تی‌پارتی» برگزار کرده‌اند و ویدیو این مهمانی در فضای مجازی پربازدید شده است. فضای داخلی عمارت، همان‌قدر نمایشی است: کف‌پوش شطرنجی سیاه‌وسفید، سقف‌های بلند با گچ‌بری کلاسیک، چلچراغ‌های کریستالی و یک راه‌پله مارپیچ دوبلکس که نقش اصلی را در پس‌زمینه ویدیوها بازی می‌کند.
این فضا نه یک خانه معمولی است و نه حتی بازسازی خلاقانه‌ای از معماری ایرانی؛ یک صحنه آماده برای ژست‌های اشرافیت وارداتی است. دکور با مبلمان سبک لویی، المان‌های لاکچری، پرده‌های سنگین و میزهایی که برای نمایش چیده شده‌اند.
مسئله دقیقاً همین‌جاست: این سبک از مهمانی و این نوع معماری در ایران هیچ ریشه فرهنگی ندارد. نه امتداد تاریخ ماست، نه روایت تازه‌ای از آن. یک نمایش کامل از زیبایی‌شناسی اروپایی است صرفاً به‌خاطر ظاهر پرزرق‌وبرقش. نتیجه، ترکیبی می‌شود از اشرافیت کاتالوگی، ژست‌های غیرواقعی و مصرف تصویری که در آن معماری نقش نمادین دارد: به‌جای هویت، نمایش طبقۀ خیالی می‌سازد.
در نهایت، این عمارت و این مهمانی نه بازتعبیر فرهنگ‌اند و نه تولید معنا؛ تنها تلاش برای اجرای فانتزی «اشرافیت دیجیتال» در فضایی که بیشتر برای دیده‌شدن طراحی شده تا زیستن.