پنت‌هاوس ۲۸۰ متری فاطمه از قم؛ زشت، بدقواره و بی‌سلیقه!

در سال‌هایی که «خانه» برای بسیاری از مردم به رؤیایی دوردست تبدیل شده، نمایش اغراق‌آمیز فضاهای لوکس در شبکه‌های اجتماعی دیگر صرفاً یک سلیقه‌ی شخصی نیست؛ به یک مسئله‌ی اجتماعی تبدیل شده است. ویدئویی که این روزها از پنت‌هاوس ۲۸۰ متری فاطمه از قم منتشر شده، دقیقاً در همین نقطه می‌ایستد: خانه‌ای بسیار بزرگ که با کنایه «کوچک» خطاب می‌شود، نه از سر شوخ‌طبعی، بلکه برای جلب توجه.

اما اگر از لایه‌ی نمایشی ماجرا عبور کنیم، با یک سؤال جدی روبه‌رو می‌شویم: آیا صرف متراژ بالا، خانه را زیبا می‌کند؟ پاسخ این پنت‌هاوس، صادقانه منفی است. فضایی بزرگ اما بدون هویت؛ ترکیبی شلوغ از مبلمان ناهماهنگ، رنگ‌هایی که با هم گفت‌وگو نمی‌کنند و چیدمانی که نه آرامش می‌سازد و نه شخصیت. نتیجه، خانه‌ای است بدقواره؛ جایی که پول هست، اما طراحی غایب است.

مشکل اصلی، فقط بی‌سلیقگی در دکوراسیون نیست؛ مسئله جایی جدی‌تر می‌شود که چنین فضاهایی به‌عنوان «الگو» عرضه می‌شوند. وقتی بلاگرها با لحنی کنایی، واقعیتی لوکس را کوچک‌نمایی می‌کنند، مرز میان زندگی واقعی و نمایش از بین می‌رود. خانه از «فضای زیست» به «ابزار دیده‌شدن» تقلیل پیدا می‌کند.
در چیدانه، بارها گفته‌ایم: طراحی داخلی بیش از آنکه به متراژ وابسته باشد، به فهم فضا، تناسب، نور، متریال و روایت نیاز دارد. یک خانه‌ی ۸۰ متری خوش‌طراحی‌شده می‌تواند بسیار زیباتر و انسانی‌تر از یک پنت‌هاوس ۲۸۰ متریِ بی‌هویت باشد. این ویدئو، ناخواسته یادآوری می‌کند که سلیقه را نمی‌شود خرید؛ حتی با متراژ بالا.